Postmodernizm w sztuce jest bardzo ogólną nazwą dla wielu współczesnych zjawisk artystycznych, które zaistniały po epoce modernizmu. Ich istota polega na nieustannym odwoływaniu się do szeroko rozumianej sztuki nowoczesnej. Owo zjawisko sprowadza się do jednoczesnego polemizowania z modernizmem i przyswajania jego pewnych, często zmodyfikowanych, elementów.
Postmodernizm sporo czerpie przede wszystkim z kierunków awangardowych początku XX wieku: futuryzmu, dadaizmu, surrealizmu. Elementy modernistyczne ulegają przetworzeniu, czasem radykalizacji, a czasem negacji. Zjawisko to w obrębie sztuki po raz pierwszy opisał Frederic Jameson w artykule „Postmodernizm albo kulturowa logika późnego kapitalizmu”. Krytyk zauważył, że postmodernizm narodził się w momencie wyczerpania starej sztuki na przełomie lat 50. i 60. i jest wyrazem kryzysu. Jednocześnie stwierdził, że postmodernizm jest nieodłącznie związany z rozwojem kapitalizmu, a przede wszystkim z umasowieniem dzieła sztuki. Maszyny ułatwiające jego rozpowszechnianie – jak telewizja, radio czy komputer – są bowiem urządzeniami służącymi w pierwszej kolejności do reprodukowania, a nie tworzenia sztuki. Tym samym najlepszą formułą opisującą postmodernizm staje się kultura symulacrum, czyli produkowania nieskończonej ilości kopii bez pierwowzoru.
Postmodernizm nie jest więc konkretnym stylem, ale jak stwierdza Jameson – „kulturową dominantą”. Ponadto ważnym aspektem sztuki postmodernistycznej jest uczynienie z niej towaru, niejako obiektu wyceny. Kolejną cechą tej estetyki jest również swoisty „brak głębi”. Neguje się tu bowiem linearny rozwój, sztuka rezygnuje z ambicji wynalezienia czegoś nowego. Przeszłość i teraźniejszość współistnieją ze sobą bez żadnej nadrzędnej logiki i kategorii wpływu – nie wiadomo, co z czego wynika. Wyróżnikiem postmodernizmu jest zatem również eklektyzm – łączenie form, gatunków i stylów.
Najważniejszą kategorią postmodernizmu w sztuce staje się pastisz, który zastępuje parodię. W przetwarzaniu wzorców z przeszłości nie chodzi bowiem o satyrę, śmiech czy żart. Sztuka ta odrzuca wszelkie konstrukcje totalizujące, opiera się na fragmencie i rozbiciu. Czasami granica pomiędzy modernizmem a postmodernizmem w sztuce jest płynna.
W dziedzinie plastyki do sztuki postmodernistycznej można zaliczyć tak różne nurty jak: pop art (Andy Warhol, Jasper Johnson, Claes Oldenburg), konceptualizm (Roman Opałka), minimalizm (Sol LeWitt, Donald Judd, Carl Andre), street art (graffiti, wklejki, plakaty uliczne), sztukę żywą (happening, performance, body art).
W architekturze postmodernizm reprezentują dzieła Louisa Kahna, który kierował się antropologiczną wizją dostosowania budynku do potrzeb człowieka – spokoju, piękna, ale też izolacji. Jego dzieła opierały się zatem na oddzieleniu poszczególnych części budowli, np. „Budynek zgromadzenia w Bangladeszu”. Innym nurtem w architekturze postmodernistycznej był natomiast „high-tech” z dużą ilością nowoczesnych elementów wydobytych na zewnątrz (ruchome schody, instalacje), np. Centrum Pompidou w Paryżu.
Z kolei przykładami postmodernizmu filmowego są na przykład dzieła Quentina Tarantino („Pulp fiction, „Kill Bill”), Davida Lyncha („Zagubiona autostrada”, „Mulholland drive”) czy Briana de Palmy („Blow out”).