Lucas Cranach Starszy namalował Raj w 1530 roku i jest płótnem wieloplanowym. W centralnym widoczne są postacie pierwszych ludzi – Adama i Ewy rozmawiających prawdopodobnie z Bogiem. O tym, że jest to właśnie osoba Pana może świadczyć symbolika barw jego szat – niebieska i czerwona, przywodzące na myśl krew i wodę, które według Pisma Świętego miały wytrysnąć z boku Jezusa podczas konania na krzyżu. Bóg wskazuje palcem na bliżej nieokreślony obiekt tłumacząc coś tej dwójce. W lewej części Raju przedstawiona została scena wygnania Adama i Ewy z Edenu oraz moment kuszenia kobiety przez diabła pod postacią węża. Są to więc dość trudne i bolesne wątki w ludzkiej historii zbawienia.
Obrazu dopełnia symbolika zwierząt, znajdujących się na pierwszym planie – sarny oznaczające pokój i odrodzenie, konie, kozły, królika, a także pawie. Tło dla całości przedstawionej kompilacji planów stanowi skała symbolizująca trwałość i pewność fundamentu. Sporo miejsca w górnej części obrazu zajmuje również błękitne niebo wyrażające nieskończoność.
Stylistyka Lucasa Cranacha Starszego nawiązuje do twórczości dziecięcej, rysy postaci są dość proste, a kolory oczywiste – nie odnajdziemy w Raju wyszukanych zabiegów operujących światłem i cieniem. Przedstawienie urzeka jednak swoją prostotą i bajkowością. Wydaje się, że malarz zamierzał przedstawić historię biblijną pełną cierpienia i rozczarowania, ale w sposób przystępny, stąd towarzystwo sielskiej natury, występującej obok wspomnienia nauczania, kuszenia i wygnania ludzi z rajskiej przestrzeni.
