Krasicki pisał satyry w latach 1778-1784, już jako uznany autor, także utworów o charakterze komicznym. Wcześniej ukazały się m.in. „Monachomachia” i „Antymonachomachia” – dzieła, w których autor dał się poznać jako poeta o ostrym i celnie trafiającym piórze.
Pierwsza część satyr została wydana w 1784 r., drugi zbiór ukazał się w 1799 r.
Satyry stanowiły realizację oświeceniowej idei nauki poprzez zabawę. Komiczne utwory były lekkie w odbiorze. Przedstawiając zabawne historie, miały piętnować wady i wychowywać społeczeństwo. Autor zawarł w nich bezkompromisową krytykę największych przywar polskiego społeczeństwa. Zaliczał do nich m.in.: pijaństwo i skłonność do hazardu („Pijaństwo”, „Gracz”), rozrzutność i nadmierne uleganie zachodnim modom („Żona modna”) czy okrucieństwo wobec poddanych („Pan niewart sługi”). W utworach takich jak „Do króla”, „Świat zepsuty”, „Palinodia” maluje Krasicki ogólny obraz sarmackiego społeczeństwa, które oskarża o hipokryzję, prywatę, zachłanność, skąpstwo i życie ponad stan, zatwardziały konserwatyzm i naiwny kosmopolityzm oraz nieobyczajność i sprzeniewierzenie się ideałom i tradycjom czczonym przez przodków.
Kunszt Krasickiego polega na nowatorskim potraktowaniu gatunku znanego już w starożytności. Autor sprawnie posługuje się w swoich satyrach ironią, wprowadza błyskotliwe puenty i niebanalne konstrukcje. Często używa kontrastów, nie unika też przerysowań i karykatury. W tok narracji często wprowadza partie dialogowe. Akcja utworów przedstawiona jest na ogół zwięźle i wartko. Do środków stylistycznych często stosowanych przez Krasickiego zaliczyć trzeba również pytania retoryczne, anafory i wykrzyknienia.
Zgodnie z konwencją gatunku, poeta piętnuje wady i złe tendencje, nie wskazując na konkretne osoby. Dzięki temu utwory nie tracą na swej aktualności. Ich wymowa pozostaje uniwersalna.