W teologii chrześcijańskiej, w tym w katolickiej, pojęcie „Kościół” często jest stosowane zamiennie z określeniami Ciało Chrystusa czy Lud Boży, i oznacza ogół wiernych tworzących jedną wspólnotę w czasie i w przestrzeni.
Niemniej „Kościół” można zdefiniować również jako pewną organizację, posiadającą określoną strukturę, zasady prawne, własny system filozoficzny (doktrynę religijną) oraz sprecyzowane normy postępowania w sprawach kultu oraz etyki. Takie podejście będzie dotyczyło jednak wyłącznie ziemskiego wymiaru Kościoła.
W Kościele można wyróżnić dwie podstawowe grupy wiernych – duchowieństwo i ludzi świeckich. Różnice między nimi uwidaczniają się w prawach i w obowiązkach, jakie przysługują im w ramach organizacji. Podział ten sięga korzeniami początków chrześcijaństwa.
Początki Kościoła
W tradycji chrześcijańskiej wydarzeniem, które uznaje się za początek Kościoła jest Zesłanie Ducha Świętego. Wówczas jednak chrześcijaństwo było traktowane przez Żydów jako sekta, a nie nowa religia, tym bardziej, że pierwsi wyznawcy Chrystusa przestrzegali zarówno nakazu obrzezania, jak i Prawa Mojżeszowego. Obowiązek ten został oficjalnie zniesiony przez zwierzchników gminy jerozolimskiej