Św. Kinga (Kunegunda) urodziła się w 1234 r. Była córką Beli IV, króla węgierskiego z dynastii Arpadów, i jego żony Marii, która pochodziła z rodu cesarzy greckich Laskarisów. Siostrami Kingi były z kolei św. Małgorzata Węgierska oraz bł. Jolanta.
Decyzją rodziców 5-letnia Kinga została obiecana na żonę Bolesławowi Wstydliwemu, ks. ziemi krakowsko-sandomierskiej. W rezultacie w 1239 r. dziewczynka została sprowadzona do Polski i zamieszkała w Sandomierzu, a opiekę nad nią przejęła Grzymisława, matka Bolesława oraz pedagog Mikuła. W 1241 r., ze względu na najazdy tatarskie, narzeczeni musieli uchodzić z kraju (był to okres rozbicia dzielnicowego) – uciekli najpierw na Węgry, a potem na Morawy, gdzie zapewne zatrzymali się w Welehradzie w tamtejszym konwencie cystersów.
W 1243 r. wrócili do Polski i osiedli w Nowym Korczynie. Tam właśnie Kinga nakłoniła Bolesława do zachowania dozgonnej czystości, którą ślubowali oboje na ręce biskupa krakowskiego Prandoty (tzw. białe małżeństwo). Przydomek „Wstydliwy” ma swoje korzenie w owych ślubach czystości. Przypuszcza się, że w tym samym czasie Kinga wstąpiła również do III Zakonu św. Franciszka.
Św. Kinga i ks. Bolesław spędzili razem 40 lat. Ich zaślubiny odbyły się na zamku krakowskim około roku 1247 r. Byli zgodnym małżeństwem, a Kinga wspierała swoje męża w rządach. Dzięki niej z Węgier do Polski przybyli górnicy, którzy dokonali pierwszego odkrycia złoży soli w Bochni w 1251 r. Ten cenny skarb przyczynił się do bogactwa księstwa. Ponadto Kinga ofiarowała Bolesławowi część swojego posagu, aby pomóc w odbudowie zniszczonego przez Tatarów kraju. Władca oddał jej w zamian w wieczyste posiadanie Ziemię Sądecką.
Wsparcie finansowe św. Kinga zapewniała także katedrze krakowskiej i licznym klasztorom (benedyktyńskim, cysterskim i franciszkańskim). Sama była fundatorką kościołów w Nowym Korczynie i w Bochni, a zapewne również w Jazowsku i w Łęcku. Do Krakowa sprowadziła Kanoników Regularnych od Pokuty i wystawiła im kościół św. Marka. Kinga także przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa. Za jej staraniem przetłumaczono na język polski Psałterz Dawidowy.
Po śmierci Bolesława Wstydliwego (7 grudnia 1279 r.) Kinga otrzymała propozycję objęcia rządów. Odmówiła jednak i wstąpiła do zakonu klarysek. Ufundowała w 1280 r. klasztor w Starym Sączu, gdzie zmarła 24 lipca 1292 r. w opinii świętości. Została beatyfikowana dopiero 400 lat później – 10 czerwca 1690 r. przez papieża Aleksandra VIII. Kanonizacji Kingi dokonał Jan Paweł II w Starym Sączu dnia 16 czerwca 1999 r., podczas swojej przedostatniej pielgrzymki do Polski.
Wspomnienie Św. Kingi Kościół obchodzi 24 lipca. W ikonografii przedstawiana jest w stroju klaryski lub księżnej, w ręku trzyma makietę klasztoru ze Starego Sącza, czasami bryłę soli, bywa w niej pierścień.
Patronat
Benedykt XIII przyznał św. Kindze tytuł patronki Polski i Litwy (31 sierpnia 1715 r.). Jest także patronką diecezji tarnowskiej, ziemi sądeckiej, górników wydobywających sól oraz polskich samorządowców.