Św. o. Pio jest uważany za jednego z najsłynniejszych mistyków i stygmatyków współczesnych czasów. Urodził się na południu Włoch w Petrelcinie 25 maja 1887 r. Pochodził z ubogiej i prostej rodziny Forgione, a na chrzcie otrzymał imię Francesco (Franciszek). Od wczesnych lat pomagał rodzicom w ciężkiej pracy na roli, a przede wszystkim przy wypasie owiec.
W wieku szesnastu lat przywdział habit kapucyński i przyjął zakonne imię Pio. Śluby zakonne złożył rok później i rozpoczął studia teologiczno-filozoficzne. Miał słaby organizm i często chorował, dlatego przełożeni godzili się, aby dla poratowania zdrowia o.Pio wyjeżdżał do rodzinnej wioski, gdzie pomagał w pracy duszpasterskiej tamtejszemu proboszczowi. W 1910 r. otrzymał święcenia kapłańskie.
W listopadzie 1915 roku o. Pio został zmobilizowany do wojska, w którym formalnie przebywał dwa i pół roku. Niemniej większość pobytu, ze względu na problemy zdrowotne, upłynął mu na urlopach w rodzinnej wiosce i w różnych klasztorach, m.in. w San Giovanni Rotondo. Ze służby został zwolniony w marcu 1918 r.
Pod koniec lipca 1918 roku o. Pio powrócił do klasztoru w San Giovanni Rotondo, którego już do śmierci nie opuścił. Był kierownikiem duchowym młodych zakonników. W dniu 20 września 1918 r. otrzymał dar stygmatów, kiedy modlił się przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego umieszczonym na chórze kościelnym. Rany te (na dłoniach, stopach i w boku) przez 50 lat pozostawały otwarte i krwawiły, zniknęły dopiero na kilka dni przed jego śmiercią. Obok daru stygmatów, miał także dar czytania w myślach (jasnowidzenia), dar bilokacji (przebywania w dwóch miejscach naraz) oraz dar uzdrawiania. Ludzie, którzy przebywali w pobliżu o. Pio mówili także o niezwykłym „zapachu świętości”.
Wielu wiernych zaczęło się zjeżdżać do wówczas mało znanej miejscowości San Giovanni Rotondo, aby modlić się z zakonnikiem. Sława o. Pio ściągnęła również dziennikarzy i łowców sensacji. Był poddawany również obserwacjom i badaniom lekarzy i naukowców. W związku z nimi o. Pio na 2 lata otrzymał zakaz publicznego sprawowania Eucharystii i spowiadania wiernych. Decyzję tę przyjął z pokorą. Po wydaniu opinii przez dr Festa, który uznał, że stygmatyczne rany nie są wytłumaczalne z punktu widzenia nauki, zakonnik mógł ponownie sprawować publicznie sakramenty.
Ojciec Pio był nie tylko stygmatykiem, ale również mistykiem. Często surowo pokutował, bardzo dużo czasu poświęcał na modlitwę. Wielokrotnie przeżywał ekstazy, miał wizje Maryi, Jezusa i swojego Anioła Stróża. Miał zwyczaj przygotowywania się do mszy św. już od wczesnego świtu. W ten sposób przez 50 lat rozpoczynał swój dzień, a po odprawionej Eucharystii spowiadał i spotykał się z ludźmi potrzebującymi kierownictwa duchowego. Poparł także inicjatywę budowy szpitala zwanego „Domem ulgi w cierpieniu” w San Giovanni Rotondo. Projekt został zrealizowany w 1956 r. Ojciec Pio zakładał również liczne grupy modlitewne, które modliły się z nim w różnych intencjach. .
Zakonnik zmarł w swoim klasztorze 23 września 1968 r – w pięćdziesiątą rocznicę stygmatyzacji. Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał beatyfikacji o. Pio w dniu 2 maja 1999 r., a kanonizował go 16 czerwca 2002 r. Wspomnienie o. Pio, prezbitera, obchodzone jest w Kościele katolickim 23 września. Setki tysięcy pielgrzymów przybywają co roku do sanktuarium w San Giovanni Rotondo.