Emilia de Vialar przyszła na świat w miejscowości Gaillac na południu Francji 12 września 1797 r. We wczesnym dzieciństwie została osierocona przez matkę. W latach 1810-1812 przebywała u zakonnic w Paryżu. Po tym czasie powróciła do rodzinnego domu, gdzie z cierpliwością znosiła trudny charakter swojego ojca i nieżyczliwość otoczenia. Spokój duszy odzyskała dopiero w 1832 r., kiedy to prowadzenie domostwa przejęła bratowa, a ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka.
Odziedziczony majątek Emilia wykorzystała, aby sprowadzić do Gaillac trzy przyjaciółki, które podobnie jak ona marzyły o życiu zakonnym. Wówczas założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia się Archanioła Gabriela. Parę lat później razem z kilkoma siostrami wyjechała do Algieru na zaproszenie swojego brata, oficera armii francuskiej. Tam miejscowy biskup zażądał od niej, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Emilia nie przystała na jego propozycję. Wówczas biskup obłożył Emilię i jej towarzyszki ekskomuniką, a w końcu doprowadził do ich wydalenia z Algieru.
Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii