Emilia de Vialar przyszła na świat w miejscowości Gaillac na południu Francji 12 września 1797 r. We wczesnym dzieciństwie została osierocona przez matkę. W latach 1810-1812 przebywała u zakonnic w Paryżu. Po tym czasie powróciła do rodzinnego domu, gdzie z cierpliwością znosiła trudny charakter swojego ojca i nieżyczliwość otoczenia. Spokój duszy odzyskała dopiero w 1832 r., kiedy to prowadzenie domostwa przejęła bratowa, a ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka.
Odziedziczony majątek Emilia wykorzystała, aby sprowadzić do Gaillac trzy przyjaciółki, które podobnie jak ona marzyły o życiu zakonnym. Wówczas założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia się Archanioła Gabriela. Parę lat później razem z kilkoma siostrami wyjechała do Algieru na zaproszenie swojego brata, oficera armii francuskiej. Tam miejscowy biskup zażądał od niej, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Emilia nie przystała na jego propozycję. Wówczas biskup obłożył Emilię i jej towarzyszki ekskomuniką, a w końcu doprowadził do ich wydalenia z Algieru.
Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii przez zmieniających się zwierzchników kościelnych sprawiły, że kilkukrotnie musiała przenosić główny dom zgromadzenia. Wreszcie osiadła pod Marsylią, gdzie z serdecznością przyjął ją i inne siostry biskup Eugeniusz de Mazenod, założyciel oblatów. W 1842 r. otrzymała tzw. dekret pochwalny Stolicy Świętej, który stanowił wstępny krok do uzyskania pełnej aprobaty papieskiej dla zgromadzenia. Łącznie udało jej założyć 42 domy zakonne. Odeszła do Pana 24 sierpnia 1856 r. Została beatyfikowana w 1939 r. przez papieża Piusa XII. W 1951 r. Emilię de Vialar zaliczono w poczet świętych. Jej liturgiczne wspomnienie przypada 24 sierpnia.
Dziś zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia się Archanioła Gabriela liczy ponad 1,5 tysiąca sióstr.