Św. Blanka (zwana Kastylijską) urodziła się w Palencji (Hiszpania) w 1188 r. Była córką króla Kastylii, Alfonsa IX, i Eleonory Angielskiej. W 1200 r., w wieku zaledwie 12 lat, poślubiła Ludwika, następcę tronu francuskiego. Owocem tego małżeństwa był św. Ludwik IX (król Francji w latach 1226-1270; organizator oraz VI i VII wyprawy krzyżowej).
Św. Blanka odznaczała się głęboką pobożnością. Wiarę chrześcijańską zaszczepiała w sercach swoich dzieci, a miała ich dziesięcioro lub jedenaścioro. Posiadała także niewątpliwy dar rządzenia państwem, który wykorzystała, kiedy została regentką w zastępstwie małoletniego Ludwika w 1226 r. Doszło wówczas do buntu baronów, którzy nie chcieli, aby rządziła nimi „cudzoziemka”. Na ich czele stanął książę Bretanii, Mauclerc, który chciał przejąć władzę. Blanka dzięki swojej zręcznej dyplomacji pozyskała część rebeliantów, a resztę pokonała w starciach zbrojnych. W 1230 r. udało jej się także odeprzeć najazd angielski.
Kiedy w roku 1234 objął rządy jej syn, Ludwik IX, Blanka wspierała go swoim doświadczeniem i radą. Rządziła państwem ponownie podczas jego nieobecności spowodowanej wyprawą krzyżową. Niewątpliwym sukcesem jej panowania było dołączenie