Święty Ignacy urodził się jako Inigo Lopez w 1491 r. na zamku w Loyola w Hiszpanii. Pochodził z zamożnego rycerskiego rodu. Swoją karierę rozpoczął jako paź ministra skarbu króla hiszpańskiego, a następnie został oficerem w wojsku wicekróla Nawarry. Z przyjemnością oddawał się ćwiczeniom rycerskim. W 1521 r. został poważnie zraniony w walkach hiszpańsko-francuskich i musiał powrócić do rodzinnego zamku.
W okresie rekonwalescencji Ignacy przeczytał dwie książki, które zmieniły jego życie: Złotą legendę bł. Jakuba de Voragine oraz Życie Jezusa Ludolfa de Saksa. Gdy tylko wyzdrowiał, to udał się do pobliskiego sanktuarium maryjnego (Montserrat). Napotkanemu po drodze żebrakowi oddał swój strój rycerski, a przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej złożył broń. Wówczas otrzymał dozgonną łaskę całkowitej wolności od pokus cielesnych . Następnie udał się do Manrezy, gdzie zamieszkał w celi, użyczonej mu przez dominikanów. Pragnąc wieść życie bardziej ascetyczne, osiedlił się w jednej z grot. Chciał zwalczyć swoją próżność. Przestał się golić i strzyc, pościł codziennie i biczował się, nie obcinał paznokci, nie nakrywał głowy. Codziennie przybywał do dominikanów, aby uczestniczyć we Mszy Świętej.