Braćmi Czeskimi (Jednotą Braci Czeskich; Jednotą Bracką) nazywa się ruch religijno-społeczny rozwijający się w Czechach od 1457 r., który skupiał pozostałych po klęsce husytyzmu taborytów. Jego zwolennicy głosili kult pracy fizycznej, ubóstwa i pogardę dla piastowania wysokich urzędów. Nie godzili się także na udział w wojnie.
W 1548 roku cesarz Ferdynand I Habsburg wydał edykt, w którym postawił Braciom Czeskim ultimatum: albo zmienią wyznanie na katolicyzm, albo opuszczą kraj. Rozpoczęły się wówczas prześladowania Jednoty Brackiej i w efekcie większość jej członków wyemigrowała m.in. do Polski.
W Polsce Bracia Czescy zmodyfikowali swoje wcześniejsze założenia społeczne, dzięki czemu zyskali wyznawców wśród mieszczan, szlachty, a nawet w znakomitych rodach, jak wielkopolscy Ostrorogowie, Górkowie, Leszczyńscy i Opalińscy. Tym co przekonywało Polaków do Braci Czeskich była m.in. Komunia Św. pod dwoma postaciami i język czeski w liturgii (w XVI w. polski i czeski były bardziej do siebie zbliżone; w Kościele rzymskokatolickim obowiązywała natomiast łacina). Pierwsze zbory założono w Poznaniu, ale głównym ośrodkiem działalności Braci Czeskich stało się Leszno.
W 1555 r. Bracia Czescy zawarli unię w Koźminku z kalwinistami. Z kolei w 1570 r. podpisali razem z kalwinistami i luteranami tzw. ugodę sandomierską, która przewidywała m.in. organizowanie wspólnych synodów, wzajemne uznanie sakramentów i urzędu kaznodziejskiego.
Znaczenie Braci Czeskich w Rzeczypospolitej zmalało w wyniku represji po potopie szwedzkim (brali udział w jego przygotowaniach). Ostatnim zwierzchnikiem Jednoty był Amos Komensky, który zmarł w 1670 r. Część Braci, która nie opuściła Polski, zintegrowała się w tym czasie z polskimi ewangelikami reformowanymi.