Najczęściej spotykanym symbolem buddyjskim jest Koło Dharmy, które symbolizuje stały cykl cierpienia i powtórnych narodzin. Przedstawiane jest w postaci ośmioszprychowej, nawiązując tym samym ośmiostopniowej ścieżki prowadzącej do oświecenia.
Innym popularnym symbolem buddyzmu jest kwiat lotosu. W wizerunkach Budda trzyma go w ręce bądź siedzi na nim (lotos przyjmuje wówczas postać tronu). Lotos jest znakiem absolutnej czystości. W zależności od kształtu może być różnie interpretowany: przedstawiony jako kwiat trzy łodygowy symbolizuje on trzy cnoty buddyjskie, tj. mądrość, moralność i skupienie. W postaci pięciołodygowej stanowi symbol pięciu mądrości, natomiast jako kwiat o ośmiu płatkach oznacza ośmiostopniową szlachetną ścieżkę.
W świątyniach buddyjskich można się również spotkać ze swastyką, która jest rozpowszechnionym w całej Azji symbolem szczęścia i pomyślności. Podobne znaczenie ma muszla – symbol rozprzestrzeniania się nauki buddyjskiej.
Z kolei pętla symbolizuje naukę buddyjską, a dokładniej tzw. Pięć Wskazań buddyzmu, do których należą: zakaz zabójstwa, zakaz kradzieży, zakaz kłamstwa, zakaz złego prowadzenia się pod względem seksualnym oraz zakaz odurzania się.
Dla buddyzmu tybetańskiego charakterystycznym symbolem są tzw. flagi modlitewne, zapisane tekstami sutr. Kolory flag symbolizują: żółty – ziemię, zielony – wodę, czerwony – ogień, biały – powietrze, wiatr, chmury, niebieski - przestrzeń. Ich główną funkcją jest uświęcenie miejsca, w którym zostają umieszczone.
Symbolem buddyzmu jest także stupa, będąca najprostszym typem budowli sakralnej w tej religii. Dla buddystów jest ona materialną reprezentacją doskonałego oświecenia, a także symbolem obecności samego Buddy. Stupy należy okrążyć trzykrotnie zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara, aby gromadzić dobroczynne przyczyny karmiczne.