Święty Hieronim, zaliczany do grona doktorów Kościoła, przyszedł na świat około 345 r. w Strydonie (dzisiejsza Chorwacja bądź Słowenia). Pochodził z bogatej, chrześcijańskiej rodziny. Dzięki zamożności swoich rodziców udał się na studia do Rzymu, gdzie pobierał nauki u mistrzów łaciny i retoryki.
Sakramentu chrztu udzielił mu ok 366 r. sam papież św. Liberiusz. Rok później Hieronim wyjechał do Trewiru, gdzie przez kilka lat był urzędnikiem państwowym. Tam podjął decyzję, że swoje życie chce poświęcić rozważaniom religijnym. Po powrocie do Włoch osiadł w Akwilei, gdzie został mnichem.
Około 373 r. postanowił przenieść się do Jerozolimy. Jednak w czasie podróży do Ziemi Świętej rozchorował się i musiał przerwać wyprawę w Antiochii. Kiedy odzyskał zdrowie, rozpoczął intensywną naukę greki i języka hebrajskiego. Swój czas poświęcał także studiowaniu Pisma Świętego. Był ascetą – przebywał na pustyni w okolicach dzisiejszego Aleppo w Syrii. W 377 r. przyjął święcenia kapłańskie. Rok później udał się do Konstantynopola, gdzie poznał dzieła Orygenesa i zetknął się z Grzegorzem z Nazjanzu oraz Grzegorzem z Nyssy.
W 382 r. Hieronim udał się na synod do Rzymu. Na polecenie ówczesnego papieża Damazego zaczął wprowadzać poprawki do dawnego przekładu Nowego Testamentu oraz psalmów. Równocześnie w latach 382-384 pełnił funkcję sekretarza i doradcy biskupa Rzymu. Po śmierci Damazego Hieronim po raz kolejny podjął się podróży do Ziemi Świętej. W 386 r. zamieszkał w Betlejem, gdzie przebywał już do śmierci. Ostatnie lata spędził w grocie sąsiadującej z Grotą Narodzenia Pana Jezusa. Zmarł 30 września 419 lub 420 r. Jego relikwie obecnie znajdują się w głównym ołtarzu rzymskiej bazyliki S. Maria Maggiore.
Św. Hieronim pozostawił po sobie liczne dzieła literackie. Dokonał tłumaczenia z języka greckiego i hebrajskiego na łacinę całego Pisma Świętego. Jego przekład, zwany Wulgatą, Sobór Trydencki uznał za urzędowy tekst Pisma Świętego całego Kościoła. Dopiero reforma liturgii po Soborze Watykańskim II (1962-1965) zezwoliła na posługiwanie się narodowo-nowożytnymi przekładami Biblii.
Hieronim był również autorem licznych komentarzy do Pisma Świętego oraz tłumaczem pism Ojców Kościoła m.in. Orygenesa. Do jego spuścizny należą również pisma dogmatyczno-polemiczne np. Dialog przeciw pelagianom.
Obowiązkowe wspomnienie liturgiczne św. Hieronima jest w Kościele katolickim obchodzone 30 września. W ikonografii ukazywany jest najczęściej jako pokutnik w długiej szacie bądź obnażony starzec, w przepasce na biodrach. Czasami przedstawia się go w kapeluszu kardynalskim, co stanowi aluzję do jego funkcji sekretarza papieskiego, lub w postawie siedzącej przy pulpicie.
Do atrybutów św. Hieronima należą m.in. czaszka, gołębica, kamienie, klepsydra, księga, lew u stóp, model kościoła, pióro pisarskie, rylec do pisania i tabliczka, trąba powietrzna przypominająca Sąd Ostateczny, wielbłąd.
Patronat
Św. Hieronim jest patronem ascetów, sierot, biblistów, egzegetów, księgarzy, teologów, tłumaczy, encyklopedystów i studentów.