Ojcami Kościoła (łac. Patres Ecclesiae) nazywa się wszystkich pisarzy i teologów chrześcijańskich, którzy działali we wczesnym okresie chrześcijaństwa, tj. od II-VIII w., i których nauka oraz osobista świętość zasłużyła na powszechne uznanie w Kościele. Do dziś cieszą się oni szczególnym autorytetem w sprawach doktrynalnych.
Przyjmuje się oficjalnie, że okres Ojców Kościoła na Zachodzie skończył się ze śmiercią św. Izydora z Sewilli (ok. 560-636 r.), a na Wschodzie ze śmiercią św. Jana Damasceńskiego (ok. 675-ok. 749 r.).
Do Ojców Kościoła zaliczani są m.in. Justyn, Ireneusz z Lyonu, Orygenes, Klemens Aleksandryjski, Bazyli Wielki, Ambroży, Hieronim ze Strydonu, Augustyn, Grzegorz z Nazjanu, Grzegorz z Nyssy, Atanazy Wielki, Cyryl Jerozolimski, Pseudo-Dionizy Areopagita, św. Jan Chryzostom.
Spośród Ojców Kościoła wyróżnia się tzw. Ojców Apostolskich. Do ich grona zaliczani są najstarsi pisarze kościelni, którzy żyli jeszcze w czasach apostolskich i są bezpośrednim łącznikiem pomiędzy uczniami Chrystusa a chrześcijaństwem lat późniejszych. Do Ojców tych zwykło się zaliczać: św. Klemensa I Rzymskiego, papieża (zm. ok. 96 r.), św. Ignacego z Antiochii (zm. ok. 107 r.), św. Papiasza