Pseudo-Dionizy (Dionizy Areopagita) to tajemniczy filozof i teolog chrześcijański, żyjący na przełomie V i VI w., którego prawdziwe imię do dziś pozostaje nieznane.
Jego pseudonim, Dionizy-Areopagita, nawiązywał do fragmentu Dziejów Apostolskich (Dz 17), opowiadającym o tym, jak św. Paweł przemawiał na Areopagu w Atenach do elity intelektualnego świata Grecji. Tylko nieliczni wówczas uwierzyli i przyłączyli się do Apostoła. Wśród nich – według relacji św. Łukasza – był właśnie Dionizy Areopagita oraz kobieta imieniem Damaris.
Przez całe średniowiecze wierzono, że ów nawrócony Dionizy i Dionizy-teolog to ta sama osoba. Mistyfikacja autora zostało zdemaskowana dopiero przez renesansowego humanistę L. Valla. Obecnie przeważa pogląd że Pseudo-Dionizy był Grekiem, prawdopodobnie mnichem, piszącym w Syrii.
Pseudo-Dionizy jest autorem neoplatońskich pism teologicznych: O imionach boskich, O teologii mistycznej, O hierarchii niebieskiej i O hierarchii kościelnej oraz 10 listów. Jego dzieła wywarły duży wpływ na kształtowanie się średniowiecznej myśli teologicznej. Przez długie wieki był również autorytetem chrześcijańskiej filozofii mistycznej, ze względu na swój nacisk na transcendencję Boga – według Pseudo-Dionizego Boga da się ująć jedynie przez mistyczne jednoczenie się z Nim, gdyż jest poza wszelkim bytem i poza rozumem. Z jego nauki korzystał m.in. św. Bonawentura, wielki teolog franciszkański, żyjący w XIII w.
Pseudo-Dionizy był zwolennikiem tzw. teologii negatywnej. Podkreślał bowiem, że nawet najszczytniejsze pojęcia Boga nie sięgają nigdy Jego prawdziwej wielkości; są zawsze nieodpowiednie. Bóg jest ponad wszelkimi pojęciami i łatwiej człowiekowi jest powiedzieć, czym Bóg nie jest, aniżeli wyrazić, czym On naprawdę jest.