Euzebiusz przyszedł na świat około 265 r. na terenie Palestyny, najprawdopodobniej w Cezarei. Tam też pobierał nauki od Pamila (Pamfiliusza), z którym wspólnie napisał „Obronę Orygenesa”. Około 313 r. został biskupem miasta i nie opuścił swojego Kościoła aż do śmierci w 339/340 r.
Na synodzie w Antiochii w 325 r. Euzebiusz został oskarżony o ukryte podzielanie twierdzeń Ariusza, gdyż nie zgadzał się na zapis, że Syn Boży nie jest stworzeniem. Nie został jednak oficjalnie potępiony, na co wskazuje jego uczestnictwo w Soborze w Nicei, gdzie odegrał jedną z głównych ról. Podpisał wówczas ustalone przez zgromadzenie wyznanie wiary, będące potwierdzeniem pełnej boskości Syna Bożego i jego „współistotności” Ojcu. Nadal utrzymywał jednak kontakty z arianami i brał udział w ich synodach.
Przede wszystkim Euzebiusz jest znany ze swojej działalności pisarskiej. Jego najważniejszym dziełem jest zawarta w dziesięciu księgach „Historia kościoła”, w której podjął się refleksji i oceny trzech wieków chrześcijaństwa do 324r r., w którym Konstantyn, po porażce Licyniusza, ogłoszony został jedynym cesarzem Rzymu. Dzięki tej pozycji Euzebiusza okrzyknięto „Ojcem historiografii chrześcijańskiej”.