Konstantyn Wielki - Pochodzenie
Konstantyn Wielki urodził się 27 lutego ok. 280 roku n.e. w rzymskiej prowincji Moesia Superior w mieście Naissus (miasto dzisiejszej Serbia, nosi nazwę Niš). Był synem panującego cesarza Konstancjusza I Chlorusa - współrządcy Maksymiana w zachodniej części imperium i jego żony Heleny (znanej powszechnie jako święta Helena). Ówcześnie nazywano go: Konstantyn I (wśród zachodnich chrześcijan), Konstantyn Wielki albo Konstantyn Święty (wśród wschodnich-ortodoksyjnych chrześcijan). Był wielkim reformatorem, jedocześnie cesarz, który przyjął chrzest.
Konstantyn Wielki - Lata panowania
Po abdykacji cesarza w 305 r. ojciec Konstantyna – Konstancjusz I Chlorus został władcą zachodniej połowy cesarstwa rzymskiego. Jednak po roku zmarł, wojsko obwołało cesarzem Konstantyna.
Konstantym Wielki nad Renem pobił Germanów i zabezpieczył granice państwa. Część wodzów nie chciała pogodzić się z wyborem Konstantyna na cesarza, było to powodem wojen domowych. W 312 roku Konstantym ostatecznie pokonał Maksymina i Maksencjusza – rywale do tronu. Jak głosi legenda, Konstantyn przed bitwom z Maksencjuszem zobaczył na niebie krzyż z napisem „In ho signo vinces”, co oznacza „Pod tym znakiem zwyciężysz".
W roku 313 ogłosił edykt mediolański, w którym zrównał chrześcijaństwo z religią rzymską. Zawarł równierz układ z władcą wschodniej połowy cesarstwa – Licyniuszem. Układu tego przestrzegał do czasu, gdy było mu to wygodne. W 323 roku zaatakował i pokonał Licyniusza, jednocześnie zawładnął całym cesarstwem rzymskim. Chociaż jeszcze nie był chrześcijaninem, w 325 roku przewodniczył soborowi nicejskiemu i zatwierdził jego postanowienia.
Konstantyn Wielki był pierwszym chrześcijańskim cesarzem rzymskim. Mimo, iż ochrzcił się dopiero pod koniec życia, prowadził politykę sprzyjającą rozwojowi nowej wiary. Było to powodem przekształcenia się chrześcijaństwa z prześladowanej sekty na główną religię Europy.
Podzielił cesarstwo na 4 prefektury: Galię, Italię, Ilirię i Wschód. Rozdzielił władzę cywilną od wojskowej, podzielił wojsko na armię polową oraz graniczną. Gwardię pretorianów zastąpił gwardią przyboczną. Wydał prawo, na mocy którego niektóre zawody stały się dziedziczne (np. piekarze, rzeźnicy), jak również dekret zakazujący kolonom (dzierżawcom gruntów) opuszczania ziemi. W 330 roku przeniósł stolicę do miasta zbudowanego na miejscu Bizancjum, nazwał je Konstantynopolem (dzisiejszy Stambuł). Za czasów jego panowania rozpoczęto budowę kilku najsłynniejszych w świecie kościołów, np. m.in. kościół Grobu Świętego w Jeruzalem, czy kościół Narodzenia w Betlejem.