Secesja Stanów Południowych i utworzenie nowego państwa (Skonfederowane Stany Ameryki, 4.02.1861) było spowodowane różnicami w podejściu do spraw niewolnictwa, jak również odmiennych celów gospodarczych pomiędzy południem, a północą Stanów Zjednoczonych. Akt ten początkowo podzielił opinię publiczną na Północy, nie oznaczał jednak od razu wypowiedzenia wojny. Nie było jednolitej opinii, jak ustosunkować się do owego wydarzenia. Z drugiej strony prezydent Abraham Lincoln uważał secesję za zdradę i szukał pretekstu do rozpoczęcia wojny.
Między 12 a 14.04.1861 doszło do sporu granicznego pomiędzy Konfederacją a Unią (jak zaczęto nazywać stany północne) o niewielki, graniczny Fort Sumter, co ostatecznie zakończyło się ostrzelaniem go i zajęciem przez Konfederację. Incydent ten, początkowo uznawany za niezbyt znaczący, stanowił jednak punkt zapalny, w wyniku którego doszło do wypowiedzenia wojny. Rozpoczęły się działania wojenne.
Konfederacja zdawała sobie sprawę ze słabości własnej pozycji, posiadała bowiem znacznie mniejsze możliwości rekrutacyjne, jak również słabo rozwinięty przemysł, w przeciwieństwie do stanów Północy. Jednakże jej przywódcy, z prezydentem Jeffersonem Davisem na czele, wierzyli, że możliwe jest zwycięstwo, jeżeli wojna potrwa krótko i uda się zdobyć poparcie państw europejskich. Poza tym armia konfederacka górowała nad Unią morale żołnierzy, ich wyposażeniem i dowodzeniem. Z dowódców wojskowych wyróżniał się zwłaszcza słynny generał Robert Lee. Z kolei ze strony Unii należy wspomnieć o postaci Ulissesa Granta. Poza tym Unia posiadała zdecydowaną przewagę we flocie.
Pierwsze dwa lata wojny przyniosły szereg sukcesów zarówno Konfederatom, jak i siłom Unii, jednakże żadna ze stron nie była w stanie odnieść decydującego zwycięstwa. Mocnym ciosem dla planów Konfederacji była blokada morska prowadzona przez Unię, która zahamowała właściwie handel, jednocześnie zaś państwa europejskie nie zamierzały poprzeć otwarcie Konfederacji. Mimo to Unia poniosła również szereg porażek na lądzie, m.in. przegrywając całą kampanię na Półwyspie Wirginia.
1.01.1863 roku Abraham Lincoln uchwalił dekret o zniesieniu niewolnictwa. Wcześniej wahano się przed jego wprowadzeniem, licząc jeszcze na możliwość rozmów z Konfederacją.
W roku 1863, generał Lee, zdając sobie sprawę z tego, że siły Konfederacji będą słabnąć, postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Zebrawszy najlepsze oddziały dostępne Konfederacji uderzył on w kierunku Waszyngtonu, chcąc zająć go i wymusić na Północy uznanie niepodległości Południa. Ostatecznie jednak poniósł on klęskę w bitwie pod Gettysburgiem (1-3.07.1863). Od tego czasu Konfederacja zaczęła przegrywać znacząco wojnę secesyjną. Ostatecznie, po ciężkich walkach ciągnących się jeszcze dwa lata generał Lee podpisał akt kapitulacji Południa 9.04.1865 roku. Wojna secesyjna zakończyła się zwycięstwem Północy, Południe zaś zostało straszliwie zniszczone i ogołocone. Sam prezydent Lincoln nie cieszył się długo swoim sukcesem, został bowiem zamordowany 14.04.1865 roku, przez jednego ze zwolenników Konfederacji.
Wojna secesyjna - przebieg
Polecamy również:
-
Secesja - definicja, w historii. Secesja stanów południowych - przyczyny, znaczenie, skutki
Secesja to słowo pochodzące z łaciny, znaczące tyle co „oderwanie”, „oddzielenie się”. W historii secesjami określa oddzielenie się pewnego terytorium od danego państwa, bez bezpośredniej ingerencji państw trzecich. Przykładami takich działań była np. niedawna secesja Kosowa. Więcej »
-
Wojna secesyjna - skutki
Wojna secesyjna, toczona w latach 1861 – 1865 była konfliktem pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a zbuntowanymi Stanami Skonfederowanymi. Punktem zapalnym, który doprowadził do secesji tych ostatnich i wybuchu wojny, była oficjalnie kwestia zniesienia niewolnictwa. Więcej »