Kongres Wiedeński - przyczyny zwołania

W wynik trwających prawie 30 lat wojen najpierw z rewolucjonistami francuskimi, później zaś z Napoloeonem, spowodowały znaczne zmiany w układzie sił politycznych Europy. Napoleon, zajmując kolejne państwa, narzucał im nowy, wzrorowany na francuskim ustrój. Tworzył też całkowicie nowe twory polityczne, jak  Związek Reński czy Księstwo Warszawskie. Stary porządek europejski został naruszony w stopniu uniemożliwiającym jego dokładną odbudowę. Mimo wszystko władcy europejscy zdawali sobie sprawę, że będą musieli wkomponować elementy zmian rewolucyjnych do nowego ładu, jaki zostanie ustanowiony po wojnie.

W celu ustalenia porządku w Europie postanowiono zorganizować zjazd monarchów i ich przedstawicieli, pozwalający na osobiste omówienie nowego kształtu Europy. Miano na nim ustalić także kwestie problematyczne, jak na przykład sprawa polska, podniesiona przez Napoleona i konieczna do załatwienia. Co jeszcze ważniejsze, zwycięskie państwa musiały podzielić się także strefami wpływów, co nie było łatwym zadaniem, zważywszy na często tradycyjnie różne kierunki dyplomacji poszczególnych władców.

W wyniku zabiegów austriackich kongres postanowiono zorganizować w Wiedniu. Kongres nie miał oficjalnego rozpoczęcia, podobnie jak oficjalnego zamknięcia, utarło się jednak datować jego początek na wrzesień 1814 roku, gdy do Wiednia przybyła już większa część delegacji państw europejskich. Ostatecznie w Wiedniu pojawiła się praktycznie cała elita ówczesnej Europy, władcy zwycięskiej koalicji, przedstawiciele pokonanej Francji i delegacje państw niemieckich i włoskich.

Obrady kongresu zostały nieco zakłócone w wyniku przejściowego powrotu do władzy Napoleona Bonaparte (słynne „sto dni”) w roku 1815 i konieczności ponownego pokonania go. Nie przeszkodziło to jednak zebranym ustalić nowego porządku panującego  w Europie. Do ostatecznego zamknięcia obrad doszło jeszcze w tym samym, 1815 roku, rozpoczynając trzydziestoletni okres względnej stabilizacji w Europie.