Święte Przymierze - pojęcie, cele, postanowienia, uczestnicy

Car Alekander I po zwycięstwie jego kraju nad Napoleonem głęboko wierzył w swoją dziejową misję. Niektóre osoby oskarżają go wręcz o popadanie w megalomanię i mistycyzm. Widząc siebie jako zbawcę Europy, to właśnie rosyjski władca wystąpił z propozycją utworzenia organizacji, mającej na celu stać na straży porządku w Europie i Ładu Wiedeńskiego. By to początek Świętego Przymierza. Miało ono za zadanie utrzymywanie w Europie status quo wprowadzonego przez Kongres Wiedeński, walczyć z ruchami liberalnymi i rewolucyjnymi, jak również bronić chrześcijańskich podstaw władzy monarszej. Pomysł był mocno wspierany przez wpływowego kanclerza austriackiego Klemensa von Metternicha.

Formalnie Święte Przymierze zostało utworzone 26.09.1815 roku, a jego pierwszymi (i głównymi członkami) była Rosja, Austria i Prusy. Wkrótce jednak do sojuszu zaproszono większość krajów europejskich. Z oczywistych względów nie zaproszono do przymierza Turcji. Zaproszenia z kolei nie przyjęła Anglia i Państwo Kościelne. Należy jednak przy tym zaznaczyć, że dyplomacja angielska tego okresu i tak dążyła w swojej polityce do utrzymywania „równowagi sił w Europie”.

Święte Przymierze było pierwszą próbą utworzenia tak wielkiej organizacji zrzeszającej większą część Europy. Początkowo silne, więzy między członkami Świętego Przymierza zaczęły coraz bardziej się rozluźniać, głównie z powodu różnorakich konfliktów interesów. Przymierze nie interweniowało między innymi w trakcie rewolucji we Francji i Belgii w 1830. Ostateczny kres jego istnieniu przyniosła Wiosna Ludów, w trakcie której doszło do ostatniej interwencji mającej znamiona pomocy w ramach Świętego Przymierza (Rosja wysyłające swoje wojska do stłumienia powstania na Węgrzech przeciwko Austrii w 1849 roku).