Największym problemem, jaki stanął przed Władysławem Jagiełłą, królem Polski w latach 1386 – 1434, był brak męskiego potomka. Pomimo trzech wcześniejszych małżeństw, kolejno z Jadwigą Andegaweńską, Anną Cylejską oraz Elżbietą Granowską, król polski doczekał się tylko dwóch córek (z dwóch pierwszych małżeństw).
Ostania z wymienionych żon Jagiełły zmarła w roku 1420. W dwa lata późnej władca polski, który miał wówczas 70 lat, ożenił się po raz ostatni. Jego nową żoną została 17 – letnia Zofia Holszańska. Dopiero z tego związku urodził się Władysławowi upragniony następca tronu – Władysław Warneńczyk w roku 1424, a następnie trzy lata później kolejny syn – Kazimierz Jagiellończyk.
W roku 1425 – rok po narodzeniu pierworodnego syna Jagiełły, na zjeździe w Brześciu Kujawskim szlachta przygotowała dokument uznający młodego księcia następcą tronu. Zażądała jednak wówczas dla siebie rozległego przywileju stanowego. Jednak w tak zaistniałej sytuacji monarcha zwlekał z aprobatom żądań szlacheckich.
Sytuacja na linii król – szlachta, zaogniła się jeszcze bardziej podczas kolejnego zjazdu – łęczyckiego, w roku 1426. Władca odmówił wówczas nadania jakichkolwiek przywilejów, na co szlachta odpowiedziała zniszczeniem wcześniej przygotowanego dokumentu dotyczącego sukcesji po Jagielle.
Ze względu na zmiany na arenie ogólnoeuropejskiej oraz włączenie się w nie brata Jagiełły – Witolda oraz Zygmunta Luksemburczyka, zapadło rozstrzygniecie w kwestii przywilejów dla szlachty polskiej.
Na zjeździe w Jedlni w roku 1430 Władysław Jagiełło uwzględnił postulaty szlachty ze zjazdu w Brześciu sprzed pięciu lat. Szlachta oraz duchowieństwo uzyskały wówczas gwarancje nietykalności osobistej, bez wyroku sądu. Ponad to mieli oni również zagwarantowane, iż dotychczasowe przywileje zostaną zatwierdzone przez następcę tronu.
Z drugiej strony szlachta uznała następcą Władysława Jagiełły jednego z jego nieletnich synów. Przywilej jedleński został dodatkowo zatwierdzony przez władcę polskiego podczas zjazdu w Krakowie, w roku 1433.