Polska po II wojnie światowej - grancie, bilans, sytuacja Polski

Uwzględniając stosunek liczby ludności do ilości ofiar wojny, Polska była najbardziej poszkodowanym krajem w wyniku II wojny światowej. W czasie wojny zginęło około 4 do 6 milionów obywateli (dane są rozbieżne, ponieważ czesto uwzględnia się lub nie przedstawicieli mniejszości narodowych). Dodatkowo, mimo że formalnie należała ona do grona Aliantów, Polska poniosła także znaczące straty terytorialne. W wyniku postanowień jałtańskich kraj został „przesunięty” na zachód, na byłe ziemie niemieckie, kosztem utraty Kresów, w tym polskich miast – symboli, Lwowa i Wilna. Miliony osób zostało zmuszonych do emigracji.  Zasiedlili oni tereny Prus Wschodnich, Pomorza i Kujaw, jak również wielkie miasta – Wrocław, Szczecin, Gdańsk, przedstawiane odtąd jako „rdzennie polskie”.

W kraju praktycznie nie istniał przemysł, w gruzach leżało wiele ważnych miast, z Warszawą na czele. Na domiar złego pierwsze lata powojenne to okres wprowadzania w kraju nowego ustroju – sterowanego z Moskwy socjalizmu. Stalin po pierwszych doświadczeniach z Polakami uznał, że „oficjalne” wprowadzenie komunizmu skończy się jedynie buntami narodu, stąd też oficjalnie w Polsce budowano „socjalizm” czy też „demokrację ludową”. W praktyce wszystkie te trzy wersje oznaczały tylko jeden, faktyczny stan – Polska od połowy lat 40. aż do roku 1989 była satelitą Związku Radzieckiego. Tym, co różniło poszczególne okresy dziejów Polski był stopień samodzielności polskich polityków. Bywały momenty, że mogli oni sobie pozwolić na ograniczone nieposłuszeństwo względem „Wielkiego Brata”, innym razem Polska całkowicie kopiowała sowieckie rządy „twardej ręki”. Aż do roku 1989 społeczeństwo polskie było zmuszone do życia w socjalizmie, niezależnie od tego, czy mu się to podobało, czy nie.