Korea po II wojnie światowej

Od początków XX wieku terytorium Półwyspu Koreańskiego było areną zmagań pomiędzy wielkimi mocarstwami świata. Początkowo kontrolowany przez Chiny, półwysep ten stał się terytorium spornym pomiędzy Imperium Rosyjskim a Cesarstwem Japońskim. Górą okazało się to ostatnie państwo i począwszy od roku 1905 Korea stała się na ponad pół wieku kolonią japońską. Sytuacja ponownie zmieniła się dopiero w roku 1945. Klęska Japonii w II wojnie światowej spowodowała całkowite wyparcie jej z kontynentu. Stąd też tradycyjna państwowość koreańska miała wreszcie, po wielu latach okupacji, szansę na odrodzenie.

Tereny Azji były wtedy jednak już terytorium spornym i miejscem mieszania się stref wpływów USA i ZSRR. Mimo formalnej "wolności" Korei, dosyć prędko doszło do podziału kraju na dwa duże obszary. Północ była kontrolowana przez komunistów, z wysłanym przez Moskwę Kim Ir Senem na czele. Południe ulegało szybkiej demokratyzacji, pod opieką i "tarczą" USA.

W roku 1950 komuniści z północy kraju próbowali zjednoczyć cały kraj i przejąć siłą władzę nad Południem. Był to początek trzyletniego konfliktu, zwanego wojną koreańską. Obfitujące w zwroty akcji i zmianę sytuacji na froncie zmagania, w które włączyły się komunistyczne Chiny i ONZ, przerwała dopiero śmierć Stalina w roku 1953. Korea została jednak na stałe podzielona na dwa oddzielne państwa. Granicą stał się 38 równoleżnik.

Od tego  czasu sytuacja Korei przypomina bardzo podzielone po II wojnie światowej Niemcy. Stopniowo różnice gospodarcze i ekonomiczne pomiędzy państwami jedynie pogłębiły się. Korea Południowa w krótkim czasie stała się lokalną potęgą gospodarczą, celując w nowoczesnych technologiach i produkcji delikatnych maszyn. Korea Północna pod rządami "dynastii" Kimów stała się typowym komunistycznym ustrojem totalitarnym, o tragicznej sytuacji finansowej i ekonomicznej.