Przed rokiem 1945 terytorium Korei znajdowało się pod panowaniem Cesarstwa Japońskiego i wchodziło w skład tworzonego przez nie przyszłego „imperium Azji”. Klęska Japonii w roku 1945 i faktyczny koniec jej ambicji imperialnych spowodował, że Korea po raz pierwszy od początku wieku stała się wolna. Nie trwało to jednak długo. O ile w południowej części półwyspu koerańskiego dosyć szybko pojawiły się siły Aliantów, to północ została wyzwolona przez Armię Czerwoną. Już wkrótce Korea została podzielona na dwie części – pod zarządem ZSRR i demokracji zachodnich. Nikt wtedy nie przypuszczał, że podział ów będzie trwały.
W roku 1950 sytuacja na półwyspie zmieniła się gwałtownie, gdy wojska Korei Północnej zaatakowały 25 czerwca 1950 roku swojego południowego sąsiada. Niewątpliwie atak ten był dziełem dyplomacji ZSRR, która „zachęciła” do niego komunistów koreańskich i aktywnie wspierała ich dostawami materiałów wojennych. Dla przywódcy ZSRR, Józefa Stalina, konflikt koreański miał być „próbą sił” przed spodziewaną zbrojną konfrontacją z Zachodem. W krótkim czasie komuniści opanowali większą część półwyspu. Armia Korei Południowej była znacznie słabsza od swojego północnego sąsiada i szybko ustępowała pola. Wkrótce komunistom udało zająć Seul, najważniejsze miasto Południa. Wydawało się realne, że Korea zostanie wchłonięta w sferę wpływów ZSRR.
Amerykanie uznali jednak, że zwiększenie wpływów radzieckich w tym rejonie świata jest nie do zaakceptowania z punktu widzenia bloku zachodniego. Stąd też decyzja o wysłaniu do Korei wojsk amerykańskich, nad którymi pieczę otrzymał generał Douglas McArthur. Decyzję USA wspierał szereg rezolucji ONZ (pierwsza z nich została wydana już 27 czerwca 1950 roku i optowała za wysłaniem wojsk ONZ do Korei), próbujących zatrzymać konflikt. 15 września 1950 roku doszło do pierwszych desantów sił amerykańskich na wybrzeże Korei.
Dalsze miesiące 1950 roku to okres kontrofensywy Aliantów, którzy powoli zdobywali przewagę nad komunistami z północy. Wkrótce role się odwróciły i to terytorium kontrolowane przez Północ zaczęło się kurczyć. Kiedy jednak wydawało się, że wojna jest wygrana, doszło do kolejnego zwrotu akcji – począwszy od 25 listopada na pomoc Korei Północnej przybył milion chińskich „ochotników”, wysłanych przez Chiny współpracujące z ZSRR. Chińscy żołnierze znowu zmienili układ sił na półwyspie. Sytuacja stawała się na tyle poważna, że USA rozważały użycie broni atomowej. Kwietniowe ofensywy sił Północy załamały się jednak i lata 1951-1952 to okres przedłużającego się pata strategicznego. Żadna ze stron nie była w stanie odnieść pełnego zwycięstwa, a kolejne próby ataku kończyły się niepowodzeniem. Sytuacja zaczynała powoli przypominać wojnę pozycyjną, znaną z I wojny światowej.
Konflikt zakończyła niespodziewanie śmierć Stalina w 1953 roku. W ZSRR rozpoczęła się zakulisowa walka o władzę, a komuniści koreańscy stracili dużą część wsparcia z Moskwy, stąd byli bardziej skłonni do negocjacji. Dzięki pośrednictwu ONZ udało się doprowadzić do zawieszenia broni. Prysły jednak nadzieje na zjednoczenie obu państw koreańskich. Granica na równoleżniku 38 pomiędzy Północą a Południem do dzisiaj jest dla Azji tym, czym dla Europy był mur berliński – symbolem podziału na dwa światy.