Jednym z najistotniejszych wydarzeń z okresu panowania Mieszka I było przyjęcie chrześcijaństwa. Sposób, w jaki dokonał tego pierwszy książę Polski, dowodzi jego zdolności oraz przezorności w kwestiach polityki międzynarodowej. Na dworze cesarza Ottona I bowiem, od dłuższego czasu planowano założenie arcybiskupstwa w Magdeburgu. Miało on za cel realizować cesarski program ekspansji wschodniej.
Arcybiskupstwo powstało w roku 968, miało wytyczone granice od strony zachodniej, ale jednocześnie otwarte było ku wschodowi. Mieszko jednak udało się wyprzedzić te wydarzenia. W roku 965 żoną władcy polskiego została córka księcia czeskiego Bolesław I – Dobrawa. W następnym roku Mieszko I wraz ze swoim dworem przyjął chrzest – zapoczątkowanie chrystianizacji całego kraju.
W ówczesnym czasie strona czeska nie posiadała własnego biskupstwa. Należały wówczas do diecezji bawarskiej w Ratyzbonie. Ta ostatnia z kolei wchodziła w skład archidiecezji mogunckiej, której na wschodzie miał stanowić konkurencje właśnie Magdeburg. W efekcie Mieszko wyszedł zwycięską ręką w walce z kościołem niemieckim, zapewniając przy tym Polsce pozycje misyjnego terytorium podlegającego bezpośrednio Stolicy Apostolskiej.
Biskupstwo misyjne na obszarze Polski miało jednak tylko charakter przejściowy. Z czasem musiało ono przybrać diecezjalną formę organizacyjną. Mieszko I przykładał wszelkich starań, aby nie dopuścić do podporządkowania Polski pod względem kościelnym archidiecezji magdeburskiej.
Dagome iudex – akt oddania przez władcę polskiego jego państwa pod opiekę papieża, stanowił właśnie taką próbę uniezależnia się od Magdeburga. Akt oddania państwa Mieszka I pod protekcje Rzymu, miał na celu w pierwszej kolejności uzyskania dla strony polskiej statusu odrębnej prowincji kościelnej.
Cel ten jednak udało się zrealizować dopiero synowi Mieszka – Bolesławowi Chrobremu. Niemniej jednak udało się to Bolesławowi dzięki olbrzymieniu sukcesowi, jaki osiągnął jego ojciec. Dla porównania, wcześniej schrystianizowane Czechy uzyskały własne arcybiskupstwo dopiero około XIV wieku.
Dagome iudex stanowi ponad to podstawę do określenia obszaru ówczesnego państwa polskiego. W latach 990 – 992 w skład państwa Mieszka I miały wchodzić – Wielkopolska, Kujawy, Mazowsze oraz Śląsk. Kraj miał opierać się od strony północnej o morze, a od strony wschodniej miało graniczyć z Prusami oraz Rusią.