Bolesław Chrobry – Pochodzenie
Siły Mieszka I, pierwszego księcia Polski, pokonały w roku 972 wojska niemieckie margrabiego Hodona pod Cedynią. Po walkach cesarz Otton I wezwał przed swoje oblicze Mieszka oraz Hodona. Pomimo, że pierwszy z nich zdołał zachować zdobycze na Pomorzu, to na pewien okres czasu musiał oddać cesarzowi jako zakładnika swojego syna – Bolesława.
Matką Bolesława była Dobrawa, która wzięła ślub z Mieszkiem w roku 965. Była ona córką księcia czeskiego Bolesława I oraz siostrą jego następcy Bolesława II. Oprócz tego Bolesław Chrobry miał trzech przyrodnich braci z drugie małżeństwa swojego ojca z Odą pochodzącą z Niemiec – Mieszka, Świętopełka i Lamberta.
Po śmierci Mieszka I kraj miał zostać podzielony między jego synów. Bolesław jednak nie dopuścił do rozdrobnienia Polski. Bez większych trudności uporał się z Odą oraz jej potomstwem, których ostatecznie wypędził z kraju, pozostawiając pełnie władzy dla siebie.
Bolesław Chrobry – Lata panowania
Za czasów swojego panowania, Bolesław Chrobry przejawiał dużo większe ambicie w kwestiach chrystianizacji, niż jego ojciec. Rozpoczął organizacje wypraw misyjnych, aby w ten sposób dorównać pozycji innych władców chrześcijańskich. W ówczesnym czasie do Polski przybył wygnany ze swojego kraju (Czech) biskup Wojciech. Jego przybycie i chęć nawracania pogan zbiegły się z celami Bolesława. Zorganizowano misję na ziemie Pruskie w roku 997, podczas której duchowny poniósł męczeńską śmierć. Ze względu na wysoką i szanowaną pozycje jaką posiadał Wojciech wśród państw zachodnich, wydarzenie to odbiło się szerokim echem po całej Europie.
Ciało biskupa zostało wykupione przez Bolesława, a następnie pochowane w Gnieźnie. Od tego momentu władca Polski rozpoczął starania o utworzenie własnej metropolii kościelnej. W swoich dążeniach mógł liczyć na poparcie papieża Sylwestra oraz cesarza niemieckiego Ottona.
Ten ostatni już w roku 1000 przybył do Gniezna z pielgrzymką na grób męczennika Wojciecha. Podczas jego wizyty zapadły istotne dla Polki decyzje. Po pierwsze utworzono arcybiskupstwo gnieźnieńskie oraz trzy podległe mu biskupstwa – Kraków, Wrocław i Kołobrzeg. Dzięki arcybiskupstwu, w przyszłości istniała możliwość przeprowadzenia koronacji królewskiej bez obecności obcych przedstawicieli kościelnych. Ponadto od czasu zjazdu gnieźnieńskiego Bolesław mógł mianować biskupów w obrębie własnego kraju. Władca Polski został również zwolniony z obowiązku płacenia trybutu.
Dobre kontakty ze stroną niemiecką zakończyły się wraz ze śmiercią Ottona III w roku 1002. Jego następcą został zdecydowanie nieprzychylny Polsce oraz jej władcy Henryk II. W roku 1004 wybuchła wojna polsko – niemiecka, zakończona dopiero w roku 1018. Pomimo ciężkiej sytuacji, w jakiej znalazł się Bolesław Chrobry, udało mu się odnieść zwycięstwo. Zawarto pokój w Budziszynie, który ostatecznie potwierdził niezależność Polski, w której posiadaniu pozostały wcześniejsze zdobycze terytorialne – Milsko, Łużyce oraz Morawy.
Po zakończeniu spraw z Niemcami, Bolesław zajął się kwestiami związanymi ze wschodem. Została zorganizowana wyprawa na Kijów w roku 1018. Jej głównym celem było przywrócenie władzy zdetronizowanemu Świętopełkowi (zięć Bolesława Chrobrego). Siły polskie wspierane przez Niemców i Węgrów pokonały Rusinów, a zięć Bolesława odzyskał tron kijowski.
W roku 1025 nastąpiło jedno z ostatnich znaczących posunięć Bolesława Chrobrego – koronacja na króla Polski, która miała miejsce prawdopodobnie podczas Wielkiej Nocy. Dzięki swoim licznym dokonaniom Bolesławowi nadano jego przydomek. Chrobry bowiem, w ówczesnym języku, oznaczało człowieka – dzielnego, odważnego bądź też walecznego.