Następcą pierwszego księcia polskiego Mieszka, został jego syn Bolesław Chrobry (992 – 1025). Od początku swojego panowania osiągał spore sukcesy polityczne. Przyjął do kraju – wygnanego z Czech, biskupa praskiego Wojciecha, a następnie wsparł jego misje w pogańskich Prusach. Wojciech zginął męczeńską śmiercią podczas misji (997). Po tych wydarzeniach władca polski wykupił jego ciało.
W roku 1000 do umieszczonych w Gnieźnie relikwii Świętego Wojciecha, z pielgrzymką przybył ówczesny cesarza Otton III (983 – 1002). W czasie zjazdu ten ostatni wyraził zgodę na powołanie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Ponad to Otton III nałożył wówczas na głowę Bolesława Chrobrego diadem, co odczytano jak zgodę na rychłą koronacje księcia polskiego.
Polityka prowadzona przez Ottona III upadła wraz z jego śmiercią. Jego następca Henryk II (1002 – 1024), dążył do podporządkowania sobie Polski przy użyciu siły zbrojnej. W efekcie jego działań wybuchła wojna polsko – niemiecka, która z przerwami trwała aż do roku 1018. Ostatecznie Bolesławowi Chrobremu udało się zachować niezależność oraz część uzyskanych ziem. Cały konflikt został zakończony pokojem w Budziszynie.
Bolesław Chrobry od momentu, kiedy to cesarz Otton III nałożył mu diadem królewski na głowę, starał się o koronacje na pierwszego króla Polski. Ówczesna sytuacja była jednak nieprzychylna dla władcy polskiego. W jego dążeniach przeszkadzały mu dwie bardzo wówczas istotne osoby. Pierwszą z nich był wcześniej już wspomniany następca Ottona III – Henryk II. Drugą natomiast stanowił nieprzychylnie nastawiony do księcia polskiego, ówczesny papież Benedykt VIII.
Sytuacja uległa zmianie, z korzyścią dla Bolesława Chrobrego, w roku 1024. W kwietniu bowiem umiera papież, a lipcu tego samego roku cesarz, który nie pozostawił po sobie męskiego potomka. W efekcie – wykorzystując okres niemieckiego bezkrólewia, władca polski mógł rozpocząć starania o koronę u nowo wybranego biskupa Rzymu – Jana XIX.
Koronacja Bolesława Chrobrego na pierwszego historycznego króla Polski miała miejsce w Gnieźnie – 18 kwietnia w roku 1025. Stała się ona podsumowaniem polityki, jaką prowadził w okresie swoich rządów oraz jego dążeń do niezależności państwa polskiego.
Ponad to koronacja wzmacniała prestiż państwa i umacniała je wewnętrznie. W pewnym stopniu oznaczała również koniec istniejących już wcześniej struktur wśród ludów słowiańskich, w tym w szczególności Czech.