Bolesław I Chrobry był księciem Polski od około roku 967, aż do koronacji na pierwszego króla w roku 1025. Był synem pierwszego księcia polskiego z dynastii Piastów – Mieszka I oraz księżniczki czeskiej Dobrawy, córki księcia czeskiego Bolesława I Srogiego. Po śmierci swojego ojca uzyskał władzę w kraju, wypędzając drugą żonę Mieszka I – Odę oraz przyrodnich braci: Mieszka, Świętopełka i Lamberta.
Początkowo jego rządy były zbliżone do polityki Mieszka I, polegające na ścisłej współpracy z Cesarstwem. Wyrażała się ona we wspólnych walkach na Połabiu, przyniosła ona również Polsce zdobycze terytorialne przy ujściu Odry. Oprócz tego Bolesław za cel postawił sobie dorównanie innym władcom chrześcijańskiej Europy, z tego też powodu zaczął organizować wyprawy misyjne.
W tym okresie w Niemczech rządził Otton III (980 – 1002), z rodu Ludolfingów. Był on królem Niemiec od roku 983, a od roku 996 uzyskał tytuł cesarza. Władca ten w swoich działaniach dążył do utworzenia imperium uniwersalnego, zrzeszające poszczególne kraje na takich samych prawach.
Interesy dwóch władców, polskiego oraz niemieckiego, połączyła postać biskupa praskiego wygnanego z Czech – Wojciecha. Misja tego ostatniego – mająca na celu nawracanie pogan, miała pierwotnie z inicjatywy Ottona III zmierzać w kierunku kraju połabskich Luciców. Jednak ostatecznie za sprawą Bolesława Chrobrego, w roku 997 skierowana została do Prus.
Działania Wojciecha zakończyły się jego męczeńską śmiercią. Wykupienie jego zwłok przez władcę polskiego i późniejsza kanonizacja, umożliwiły wykorzystanie tego faktu do stworzenia na terenach Polski własnej metropolii kościelnej.
W roku 1000 doszło do spotkania cesarza Ottona III z księciem Polski Bolesławem Chrobrym. Pretekstem do zaistniałej sytuacji była pielgrzymka władcy niemieckiego do grobu Świętego Wojciecha.
Otton III podczas pobytu w Gnieźnie przekazał z rąk papieża Grzegorza V (swojego kuzyna) zgodę na utworzenie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, któremu miały podlegać biskupstwa w miastach – Kraków, Kołobrzeg oraz Wrocław. W Poznaniu istniało już odrębne biskupstwo podlegające bezpośrednio Rzymowi. Biskup poznański został dożywotnio wyłączony spod władzy Gniezna. Natomiast pierwszym arcybiskupem został Radzim Gaudenty – brat Świętego Wojciecha. Kolejnym osiągnięciem Bolesława było przekazanie mu przez cesarza prawa mianowania biskupów w obrębie własnego kraju. Został też władca Polski zwolniony z płacenia trybutu.
Ważnym elementem zjazdu było włożenie diademu cesarskiego na głowę Bolesława. Ten symboliczny gest rozumiano jako uznanie księcia polskiego za władcę równorzędnego z innymi władcami zachodnimi oraz zgoda na późniejszą koronacje królewską. Bolesław otrzymał również od Ottona gwóźdź z Krzyża Chrystusa oraz kopie włóczni Świętego Maurycego. Z drugiej strony Otton III otrzymał od księcia polskiego ramię Świętego Wojciecha oraz oddał do dyspozycji cesarza trzystu rycerzy na jego wyprawę włoską.
W ramach koncepcji imperium uniwersalnego Ottona III, Bolesławowi przyznawano rolę władcy Słowiańszczyzny – jedną z czterech części cesarstwa. Idea cesarza nie weszła jednak za jego rządów w życie. Długa nieobecność cesarza w Rzymie doprowadziła do buntów przeciwko jego osobie. Pomimo że udało mu się odzyskać pełnie władzy, zmarł już na początku roku 1002, prawdopodobnie zresztą otruty.