Chrzest pierwszego księcia polskiego Mieszka I w roku 966 oraz stopniowa chrystianizacja kraju, nie napotkały początkowo na sprzeciw podległej władcy ludności. Religia chrześcijańska w sposób bardziej pełny i zrozumiały niż pogańska, tłumaczyła ludziom otaczający ich świat oraz ich miejsce w społeczeństwie. Chrześcijaństwo było szczególnie korzystne dla władców, którzy dzięki religii sankcjonowali swoją pozycje we własnym kraju, jak również na arenie międzynarodowej.
W roku 968 na ziemiach polskich rozpoczął działalność biskup misyjny. Już za czasów Mieszka I Polska zaczęła odgrywać ważną rolę w rozpowszechnianiu chrześcijaństwa. Politykę tę kontynuował również następca Mieszka, jego syn Bolesław Chrobry.
Do Polski przybył biskup praski, wygnany z Czech – Wojciech. Jego misja nawracania pogan miała kierować się pierwotnie do kraju połabskich Luciciów z inicjatywy cesarza Ottona III. Jednak Bolesław Chrobry nie tylko udzielił schronienia Wojciechowi ale również pomógł w zorganizowaniu wyprawy misyjnej do Prus.
W roku 997 – podczas swojej misji wśród plemion pruskich, Wojciech zginął śmiercią męczeńską. Bolesław Chrobry wykupił jego zwłoki, które następnie zostały pochowane w Gnieźnie. Tam właśnie w roku 1000 nastąpił zjazd dwóch władców – Ottona III, który przybył z pielgrzymką do relikwii świętego męczenia oraz księcia polskiego – Bolesław Chrobrego.
W czasie zjazdu ogłoszono fundacje arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz trzech biskupstw w Krakowie, Kołobrzegu oraz Wrocławiu. Wcześniej już istniało biskupstwo w Poznaniu. Biskup poznański – Unger, został dożywotnio wyłączony spod władzy nowo powstałego arcybiskupstwa, którego nowym arcybiskupem został brat Świętego Wojciecha – Radzim Gaudenty.
Kwestie związane z utworzeniem metropolii kościelnej były jednym z największych sukcesów Bolesława Chrobrego podczas zjazdu. Ponadto uzyskał on od cesarza prawo do decydowania w sprawach polskiego Kościoła, wliczając w to również mianowanie biskupów. W ówczesnym czasie do polski przybyli pierwsi zakonnicy, a kilka lat później Bruno Kwerfurtu – wybitny misjonarz, którego w roku 1009 Bolesław wysłał z misją do Jaćwingów.
Ważnym dla Polski elementem zjazdu było włożenie przez cesarza Ottona III diademu cesarskiego na głowę księcia polskiego. Miało to symbolizować zgodę władcy niemieckiego na przyszłą koronacje królewską oraz uznanie władcy polskiego za równorzędnego innym władcom zachodnim. Oprócz tego – w ramach koncepcji stworzenia przez Ottona III imperium uniwersalnego, Bolesławowi przyznawano rolę władcy Słowiańszczyzny.