W początkowym okresie panowania w Polsce, pozycja nowego króla – Władysława Jagiełły, była dość niska. Nie tylko był on pierwszym monarchą z wyboru, to dodatkowo postrzegany był, jako współrządca przy swojej żonie – Jadwidze. Po śmierci tej ostatniej pozycja króla w państwie wzrosła – został formalnie jednym władcą Polski.
Problemem Jagiełły był fakt, że z dwóch kolejnych małżeństw – pierwszym z Anną Cylejską w roku 1402 oraz z Elżbietą Granowską w roku 1417, nie doczekał się męskiego potomka. Z tego względu ówcześnie kwestia dziedziczenia tronu w Polsce stała się sprawą obojętną.
W tej sytuacji, jako następczynie tronu możni widzieli córkę Władysław z jego drugiego małżeństwa – Jadwiga Jagiellonka. Ponieważ była on już zaręczona z Fryderykiem Hohenzollernem, liczono wówczas na nowe przetargi polityczne z jej przyszłym mężem.
W efekcie jednak kolejnego małżeństwa Jagiełły sytuacja uległa zmianie. Nową żoną władcy polskiego została wówczas 17 – letnia Rusinka Zofia Holszańska. Z tego związku urodził się upragniony następca tronu w roku 1424 – Władysław, nazwany później Warneńczykiem. Trzy lata później urodził się Jagielle kolejny syn – Kazimierz Jagiellończyk.
Niecałe pól roku po zawarciu przez wówczas 70 – letniego Władysław Jagiełłę jego ostatniego małżeństwa, szlachta wystąpiła z żądaniem rozszerzenia jej przywilejów. Miało to miejsce pod Czerwieńskiem, gdzie zebrano się na wyprawę przeciwko Zakonowi Krzyżackiemu.
Władysław Jagiełło w tej sytuacji wydał przywilej gwarantujący nienaruszalność dóbr ziemskich – nietykalność majątkowa. Dobra te nie mogły być konfiskowane bez wyroku sądowego, opartego na prawie pisanym.