Bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny z Zakonem Krzyżackim w latach 1409 – 1411, był wybuch antykrzyżackiego powstania na Żmudzi oraz poparcie, jakie wówczas udzielił mu książę litewski Witold. Jesienią tego samego roku Zakon wypowiedział Polsce wojnę i zajął ziemie dobrzyńską.
15 sierpnia w roku 1410 dochodzi do bitwy pod Grunwaldem zwycięskiej dla zjednoczonych sił polsko – litewskich. Śmierć ponosi ówczesny wielki mistrz oraz większość dostojników Zakonu. 10 września tego samego roku dochodzi do kolejnego zwycięstwa strony polskiej nad krzyżakami pod Koronowem. Obydwie strony zawarły ostatecznie 1 lutego w roku 1411 traktat pokojowy – I Pokój Toruński, który zakończył tzw. Wielką Wojnę.
Uroczystego zaprzysiężenia i opieczętowania traktatu po stronie Polskiej oraz Litewskiej dokonali – Władysław Jagiełło oraz jego brat Witold. Natomiast krzyżaków w tej sprawie reprezentował wielki mistrz Heinrich V von Plauen. Do wymiany dokumentów doszło w połowie roku 1411 nad Drwęcą – niedaleko zamku w Złotoryi.
Na mocy zawartego pokoju Żmudź oddano Litwie, aż do śmierci Witolda. Ponad to Zakon zgodził się na sąd polubowny w sprawie Sanoka oraz Drezdenki. Krzyżacy zrezygnowali również z pretensji do ziemi dobrzyńskiej. Ich władaniu pozostawiono ziemie chełmińską oraz Pomorze Gdańskie.
Dodatkowo obie strony uzgodniły, że kupcy pochodzący z państwa zakonnego oraz Polski mogą – według wcześniejszych ustaleń, przemieszczać się za sprawą dróg wodnych oraz lądowych. Zakon w formie odszkodowania i za wykup jeńców wojennych miał wypłacić 100 tysięcy kop groszy czeskich. Zostało również uzgodnione, że wszystkie zdobyte miasta oraz zamki wrócą pod poprzednią władzę.