Ludwik Węgierski – Pochodzenie
Ludwik Andegaweński (1326 – 1382) znany w historii Węgier jako Lajos Wielki, a w historii Polski jako Ludwik Węgierski, był królem w pierwszym kraju od roku 1342, a w Polsce od roku 1370. Jego ojcem był Karol Robert, który zapoczątkował rządy dynastii Andegawenów (boczna linia Kapetyngów) na Węgrzech. Natomiast jego matką była córka króla Polskiego Władysława Łokietka – Elżbieta.
Pomimo dwóch zawartych małżeństw – z Małgorzatą, córką cesarza oraz króla Czech Karola Wielkiego oraz z Elżbietą, córką Bana Bośni Stefana II, Ludwik nie doczekał się męskiego potomka – prawowitego następcy tronu. Druga żona urodziła mu natomiast trzy córki, z czego pierwsza Katarzyna zmarła jeszcze w dzieciństwie. Najstarsza córka Maria został królową Węgier – żoną Zygmunta Luksemburczyka, a najmłodsza Jadwiga królem polskim żoną Władysław Jagiełły.
Ludwik Węgierski – Lata panowania
Swoje rządy Ludwik Andegaweński rozpoczął od obszaru Węgier. W tamtejszej stolicy – Budzie, udało mu się stworzyć ośrodek kultury wczesnorenesansowej. W okresie swojego panowania odbył dwie wyprawy wojenne przeciwko Neapolowi, który udało mu się ostatecznie zdobyć w roku 1350. Na tamtejszym tronie obsadził swojego kuzyna – Karola z Durazzao.
Natomiast w latach 1351 – 1352 Ludwik zaangażował się w sprawy Rusi halicko – włodzimierskiej. Działał wówczas z królem polskim Kazimierzem Wielkim, któremu pomógł opanować i przyłączyć te obszary do Polski.
Powołując się na zawarty między jego ojcem a Kazimierzem Wielkim - układ na przeżycie, zawarty podczas zjazdu w Wyszehradzie, Ludwik zaraz po śmierci tego ostatniego przejął tron polski. Posiadał on wówczas najcenniejsze kopalnie złota w Europie oraz sprawnie działającą i zreformowaną administracje. Dzięki tym atutom mógł myśleć o zbudowaniu imperium.
Pod jego panowaniem znajdowała się Dalmacja i Dubrownik, Bośnia, północna Serbia, wschodnia Bułgaria, Mołdawia oraz Wołoszczyzna. W chwili, gdy w roku 1370 rozpoczynał rządy w Polsce, był władcą największego kompleksu politycznego czternastowiecznej Europy.
Ponieważ sprawy związane z Polską stanowiły dla nowego władcy kwestie drugorzędną, w jego imieniu władzę w kraju sprawowali regenci. W pierwszej kolejności jego matka – Elżbieta Łokietkówna. Następnie Władysław książę opolski, a po nim kanclerz Zawisza z Kurozwęk.
Ludwik Węgierski – podobnie jak Kazimierz Wielki, nie posiadał męskiego potomka – dziedzica tronu. W tej sytuacji w zamian za zgodę szlachty na sukcesje tronu polskiego przez jedną z jego córek, wydał w roku 1374 przywilej w Koszycach. W roku 1381 został rozciągnięty na duchowieństwo.
Czasy rządów Ludwika Węgierskiego oznaczały dla Polski ostateczne odsunięcie przedstawicieli dynastii piastowskiej od tronu polskiego. Po jego śmierci w roku 1382, na tronie polskim została osadzona jego najmłodsza córka – Jadwiga Andegaweńska.