W XVII – wiecznej Anglii nastąpiła tzw. rewolucja burżuazyjna. Oznaczało to w praktyce okres głębokich przeobrażeń ustrojowych, spowodowanych rozwojem kapitalistycznych stosunków gospodarczych, przy jednoczesnym sztywnym trzymaniu się monarchy feudalnego systemu rządów.
W tym czasie nadmiernie uciążliwa władza króla napotykała na powszechny opór ze strony społeczeństwa. Przedstawiciele szkockiej dynastii Stuartów próbowali kontynuować model zarządzania krajem, wcześniejszej panującej w Anglii dynastii Tudorów. Nie udało im się przy tym jednak wypracować konsensu między interesami monarchy a parlamentem. W efekcie doprowadziło to do konfliktu między częścią średniej szlachty oraz burżuazją miejską, a częścią arystokracji i znajdującą się z nią w sojuszu monarchią.
W historii tej specyficznej rewolucji w Anglii, można wskazać cztery zasadnicze okresy: Początki walki z parlamentem przypadające na lata 1629 – 1640, wojna domowa w latach 1640 – 1649, republika oraz dyktatura Cromwella w latach 1649 – 1660 oraz restauracja Stuartów i Chwalebna rewolucja od roku 1660 do 1688.
W ostatnim z tych okresów, w roku 1660 w wyniku działań podjętych przez generała Monka doszło do powołania nowego