Sytuacja w koloniach brytyjski w Ameryce Północnej w XVIII w. - charakterystyka

Do połowy XVIII wieku na wschodzie Ameryki Północnej powstało 13 angielskich kolonii, które były od siebie niezależne, ponieważ różniły się wieloma czynnikami, takimi, jak na przykład sposoby gospodarowania, czy struktura społeczna. Na północy występowała głównie niewielka własność rolna, czyli farmy.  Na południu zaś, ze względu na nadania ziemi, których dokonywali angielscy królowie, powstała wielka własność ziemska. Rozwinęły się tam plantacje bawełny i tytoniu, które opierały się głównie na pracy murzyńskich niewolników. W imieniu Korony Brytyjskiej w koloniach władzę sprawowali gubernatorzy, czyli urzędnicy mianowani przez monarchię. Każda z kolonii organizowała też własny samorząd.

Kolejne fale osadników z różnych państw (Anglia, Walia, Szkocja, Francja, Niemcy, Holandia) poskutkowały szybkim wzrostem ludności. Równocześnie cały czas przywożono do Ameryki Północnej niewolników z Afryki.

Koloniści utrzymywali silne więzi gospodarcze z metropolią (państwo imperialistyczne w stosunku do kolonii).

W latach 1756-1763 w Kanadzie, na Karaibach oraz w Indiach toczyła się wojna o panowanie nad szlakami morskimi i w koloniach, którą prowadziły Francja i Anglia, która wyszła zwycięsko z tego starcia. Poskutkowało to utratą przez Francję między innymi Kanady oraz Nowej Francji (ziemia na wschód od Missisipi). Wydarzenia te spowodowały, że kolonie uświadomiły sobie swoją militarną siłę i możliwość uniezależnienia się od metropolii. Należy przy tym też zwrócić uwagę na fakt, że Wielka Brytania, mimo zwycięstwa w wojnie, musiała zmierzyć się z trudnościami gospodarczymi oraz politycznymi. Skłoniło to monarchię do podjęcia działań, które miały na celu mocniejsze podporządkowanie jej kolonii, głównie pod względem gospodarczym. W pierwszej kolejności koloniom narzucono nowe podatki, co spotkało się z oczywistym sprzeciwem społeczności amerykańskiej. Koloniści twierdzili, że skoro nie mają swego przedstawicielstwa w brytyjskim parlamencie, to nie muszą podlegać decyzjom o podatkach i cłach, które się w nim podejmuje. Z tego powodu rozpoczął się bojkot angielskich towarów przywożonych do Ameryki.

Wprowadzenie nowych podatków poskutkowało bojkotem angielskich towarów przywożonych do Ameryki. W odpowiedzi na to  rząd angielski rozpoczął wydawanie represyjnych ustaw, z których każda była wymierzona w inną kolonię. W 1774 roku Korona Brytyjska przyłączyła do Kanady całego terytorium między Missisipi a pasmem Appalachów. Było to bezpośrednie zagrożenie dla wszystkich kolonii, ponieważ oznaczało to stworzenie granicy pomiędzy nimi a Dzikim Zachodem, gdzie przybywali osadnicy.

Wówczas sporą popularność zaczęło zyskiwać hasło stworzone przez Benjamina Franklina (1706-1790) – Zjednoczyć się lub umrzeć. Zmotywowało to kolonistów do połączenia sił. Zwołano w tym celu do Filadelfii zjazd przedstawicieli kolonii – Kongres Kontynentalny, który miał być manifestacją ich jedności. Warto wspomnieć, że na tym etapie nie myślano jeszcze o walce o niepodległość, lecz tylko o ochronie własnych interesów. Przykładem była walka z importem produktów, które produkować można było na miejscu. 16 grudnia 1773 roku w porcie w Bostonie cumowały trzy statki należące do Korony Brytyjskiej ("Dartmouth", "Eleanor" i "Beaver"), które zawierały chińską herbatę. Przed jej rozładunkiem grupa członków organizacji patriotycznej Synowie Wolności, kierowanej przez Samuela Adamsa (1722-1803), którzy w przebraniu Indian wdarli się na statki i wyrzuciło cały ładunek herbaty do wody, niszcząc go tym samym. Wydarzenie to było przyczyną dalszych poczynań kolonistów, które doprowadziły do tak zwanej rewolucji amerykańskiej.