Po upadku powstania listopadowego w roku 1831 poza granicami Królestwa Polskiego znalazła się ogromna rzesza weteranów i działaczy patriotycznych, którzy to mieli różne, a często wręcz przeciwstawne poglądy na temat powodów klęski powstania czy możliwości odzyskania niepodległości. Stąd też powstawanie różnego rodzaju obozów i partii politycznych. Najsilniejszą z nich było Towarzystwo Demokratyczne Polskie, założone 17.03.1832 przez m.in. Tadeusza Krępowieckiego i Aleksandra Pułaskiego. Większość założycieli TDP należała wcześniej do lelewelowskiego Komitetu Narodowego Polskiego.
Program polityczny tej pierwszej w dziejach polskich prawdziwej partii został wyrażony w dwóch, nieco różniących się tonem, dokumentach, „Małym Manifeście” z 17.03.1832 roku i „Wielkim Manifeście” z 4.12.1836. Członkowie TDP oskarżali o klęskę powstania szlachtę, która nie potrafiła wykorzystać mas chłopskich w powstaniu i była zbyt konserwatywnie nastawiona do zmian. Z tego tez powodu, mimo iż uważali, że Polskę da się wyzwolić własnymi siłami, konieczne do tego były głębokie i radykalne reformy. Większość członków tego ugrupowania przedstawiała poglądy lewicowe. Byli za zniesieniem pańszczyzny i uwłaszczeniem chłopów.
Organem kierującym TDP była Centralizacja. Wśród jej członków należy wymienić Wiktora Heltmana i Wojciecha Darasza. To właśnie TDP wspierało aktywnie plany powstania narodowego, planowanego na rok 1846. Po fiasku tych planów Centralizacja przeniosła się z Paryża do Londynu. Pismem TDP był „Demokrata Polski”.
W roku 1853 doszło do kryzysu w łonie partii, kiedy to odszedł z niej Ludwik Mierosławski. Jednocześnie zaś wyłamały się bardziej radykalne ruchy, które utworzyły Gromady Ludu Polskiego. Ostatecznie TDP uległo rozwiązaniu w roku 1862.