Gromady Ludu Polskiego (nazywane czasem po prostu Ludem Polskim) powstały w wyniku secesji najbardziej radykalnych działaczy Towarzystwa Demokratycznego Polskiego 30.10.1835. W jej skład wchodziły dwie duże grupy - Gromady Grudziąż (Grudziądz) i Humań. W ich skład wchodzili przede wszystkim nieszlacheccy weterani i działacze emigracyjni, wywodzący się z chłopstwa i mieszczaństw. Wśród najsłynniejszych działaczy należy wymienić Tadeusza Krępowieckiego (jednego z założycieli TDP, który odszedł, zrażony przez skrzydło umiarkowane), Stanislawa Worcella i Zenona Bolesława Świętosławskiego.
Członkowie Gromad uważali, że przyczyną upadku Rzeczpospolitej jest tylko i wyłącznie szlachta, toteż trzeba całkowicie zlikwidować ten stan. Zamiast Rzeczpospolitej Szlacheckiej lansowali ideę „Rzeczpospolitej Ludowej”, mającej powstać na drodze radykalnej rewolucji społecznej. W przyszłej Polsce miano znieść własność prywatną i społeczną, oddać ziemię ludowi i wprowadzić socjalizm utopijny, jednakże z silnymi akcentami katolickimi. Członkowie Gromad potępiali kapitalizm i feudalizm.
Gromady Ludu Polskiego starały się oddziaływać na sytuację w kraju, jednakże miały na nią niewielki wpływ, podobnie zresztą jak na środowiska emigracyjne. Ich rola sprowadzała się więc zwykle do organizowania pomocy materialnych dla biedniejszych członków. Ostatecznie Gromady uległy rozwiązaniu po 1846 roku.