Najstarsza cywilizacja w Indiach pojawiła się w III tysiącleciu p.n.e.. Podobnie jak cywilizacje na Bliskich Wschodzie, Indie położone były nad ogromnymi rzekami – Indusem (cywilizacja doliny Indusu) i Gangesem, zapewniającymi byt osiadłym tam ludziom.
O wysokim poziomie cywilizacji indyjskiej najlepiej świadczyły wielkie miasta z tego okresu – Mohendżo Daro i Harappa. Mohendżo Daro znajdowało się na prawym brzegu Indusu, odgrodzone od rzeki sztucznymi barierami, istniało od ok. 2500 - 1500 r. p.n.e. Harappa istniała od tego samego okresu co Mohendżo Daro. Ruiny miasta znajdują się obecnie na terenach dzisiejszego Pakistanu. Były to świetnie zaplanowane obszary miejskie z regularnymi, rozplanowanymi ulicami. W każdym z domów znajdowała się łaźnia oraz system kanałów odprowadzających wodę.
Ogólnie cały początkowy okres w historii Indii określa się jako kulturę harappańską (lata 2300 do 1750 p.n.e.). Ludność głownie zajmowała się rolnictwem oraz hodowlą bydła. Kultura harappańska rozwinęła handel oraz rzemiosło. Wyrabiano broń, narzędzia, gliniane naczynia, popularna stała się biżuteria ze złota, srebra i kamieni szlachetnych. Wierzono w bogów przyjmujących postać drzew i zwierząt. Do głównych towarów eksportowych starożytnych Indii, należały m.in. bawełna, herbata i przyprawy.
Wysoko rozwinięta cywilizacja indyjska została jednak podbita przez najazdy ludu Ariów, którzy pojawili się na tym obszarze w XIX wieku p.n.e.. Ariowie, przede wszystkim przewyższali ludność indyjską w kwestiach militarnych - posiadali lepsze uzbrojenie, lepiej wyszkolone wojsko. Rozpoczęły się walki trwające przeszło 12 lat, po których Ariowie podporządkowali sobie całe państwo. Najbardziej charakterystyczną cechą rządów Ariów, było wprowadzenie sytemu kastowego. Kasta była ściśle zamkniętą grupa społeczną, a przynależność do danej kasty wynikała z urodzenia. Najwyższą stanowili bramini (kapłani), następnie kszatrijowie (wojownicy), wajśjowie (rolnicy i rzemieślnicy), siudrowie (głównie ludność podbita). Na samym dole, czasem nawet nie zaliczani do systemu kastowego, byli tzw. niedotykalni. Zmiana danej kasty w starożytnych Indiach, była praktycznie niemożliwa.
Powoli Ariowie przejmowali kulturę i wiarę ludności tubylczej. Pierwszym kierunkiem religijnym w Indiach stał się wedyzm. Jego podstawy znajdują się w czterech uświęconych księgach – Wedach. Podobnie jak w przypadku kolejnych religii jakie występowały w Indiach, wierzono w reinkarnacje – odrodzenie się człowieka po śmierci. Kolejne wcielenia człowieka miały zależeć od karmana, który stanowił ogół uczynków człowieka za życia.
W latach 327 – 326 p.n.e., obszary należące do Indii znalazły się w polu zainteresowania Aleksandra Wielkiego. Zagrożenie jakie wynikło z tej sytuacji doprowadziło do zjednoczenia się państwa indyjskiego, podzielonego od 500 r. p.n.e.. Zjednoczenia dokonał założyciel nowej dynastii Mauriów – Czandragupta. Jednak największe lata świetlności przypadają na okres rządów jego syna Asioki (ok. 250 r. p.n.e.).