Najstarsza cywilizacja w Indiach pojawiła się w III tysiącleciu p.n.e. w dolinie Indusu. Od tego okresu, w starożytnych Indiach, wykształciły się cztery kierunki religijne: Wedyzm, Braminizm, Hinduizm, Buddyzm. Były one powiązane ze sobą wiarą w reinkarnacje, wszędzie występuje pojęcie nieśmiertelnej duszy, która poprzez kolejne wcielenia, dąży do osiągnięcia wiecznego szczęścia. Wszystkie były też wierzeniami o charakterze politeistycznym, z rozbudowanym panteonami bogów i bóstw. Wyjątek stanowi buddyzm, gdzie nigdy nie wykształciło się żadne najważniejsze bóstwo.
Starożytne Indie - Wedyzm
Na początku w Indiach panował Wedyzm – religia, której wiara opierała się na przedstawianiu bogów jako uosobień przyrody. Wedyzm pochodził prawdopodobnie z II tysiąclecia p.n.e.. Podstawy tej wiary znajdują się w tekstach Wed (najstarsza grupa tekstów religijnych, pisanych językiem sanskryckim, stanowiących całość ówczesnej wiedzy człowieka o świecie ludzi, bogów). Podstawę wedyzmu stanowiła wiara ludzi w wędrówkę dusz, które po śmierci opuszczają ciało człowieka, aby udać się w poszukiwaniu kolejnego wcielenia. Wedyzm nie był religią hierarchiczną, nie przykładał tez wielkiej wagi do kwestii magii, czy rytuałów związanych z ogniskiem domowym. Ceremoniał ofiary wedyjskiej był rozbudowany i polegał na odtworzeniu aktu stworzenia świata, a także czynności podtrzymujących istnienie wszechświata.
Starożytne Indie - Braminizm
Z wedyzmu wykształcił się braminizm. Wyznawano go pomiędzy X, a VI wiekiem p.n.e., a nazwa pochodziła od najwyższej kasty społeczeństwa indyjskiego – braminów. Braminizm był niejako stadium przejściowym pomiędzy wedyzmem, a hinduizmem. Wyróżniała go znaczna rytualizacja życia religijnego – symbolika związana z ołtarzem oraz ofiarą. W braminizmie również wierzono, że dusza jest nieśmiertelna, a jej najważniejszym celem po śmierci jest – poprzez kolejne wcielenia, zmierzanie ku Brahmie – najwyższemu bóstwu w braminizmie. Charakter kolejnych wcieleń człowieka miał zależeć od karmana – postępowanie człowieka za życia. Dusza miała wędrować do momentu gdy osiągnie ukojenie - moksza.
Starożytne Indie - Hinduizm
Braminizm, ze względu na swój mocno zaznaczony hierarchiczny charakter, stawał się coraz mniej zrozumiały i użyteczny dla ogółu. Miedzy innymi dlatego w starożytnych Indiach, ukształtował się w IV w p.n.e. Hinduizm. Hindusi nazywają swoją religie dharmą - prawo karmiczne decydujące o życiu człowieka. Fundamentami hinduizmu są przed wszystkim wiara w reinkarnacje, pragnienie wyzwolenie oraz szacunek dla świętych ksiąg – Wed.
Starożytne Indie - Buddyzm
Ostatnim indyjskim systemem religijno – filozoficznym, był buddyzm. Jego twórcą był książę Siddahrtha Gautama, żyjący w latach 563 – 483 p.n.e.. Występował pod wieloma imionami, jednak najbardziej znany jest jak Budda (kolejna reinkarnacja Buddy). Według jego nauk, każdy człowiek ma wpływ i może zmienić swój los. W buddyzmie bardzo ważną rolę odgrywała Nirwana, która stanowiła niejako ostateczne stadium jakie mógł osiągnąć człowiek, a tym samym wyrwać się z koła sansary – cyklu narodzin i śmierci.