Początki cywilizacji chińskiej datuje się na V tysiąclecie p.n.e. Podobnie jak w przypadku wielkich cywilizacji z Bliskiego Wchodu, społeczeństwo chińskie formowało się w dorzeczu rzeki - Huang He (Żółta Rzeka). Podczas obfitych opadów dochodziło do wylewów rzeki, co spowodowało budowę – przez pierwszych osadników chińskich, sieci irygacyjnych. Podobnie jak w przypadku Starożytnego Egiptu, przyczyniło się to do powstania pierwszych organizmów państwowych. Protoplaści Chińczyków – z biegiem czasu, poprzez pokojowe osadnictwo i podbój, zajmowali coraz rozleglejsze terytorium.
Człowiekiem, który zjednoczył wszystkie ziemie Chin oraz stworzył scentralizowaną monarchie, był pierwszy cesarz z dynastii Qin – Qin Shi Huang (221 - 210 r. p.n.e.). W czasie jego rządów ujednolicono pismo oraz system miar i wag na terenie całych Chin. Najstarsze odnalezione formy pisma chińskiego mają 1600 lat. Podczas rządów pierwszego cesarza w III w. p.n.e., rozpoczęto budowę Wielkiego Muru (system fortyfikacji), która trwała aż do XVI w. Jego główną funkcją była ochrona państwa przed najazdami innych ludów. Chińczycy uważali, że ich kraj znajduję się w centrum świata (stad nazwa Państwo Środka), a wszystko co miało znajdować się poza Wielkim Murem należało do barbarzyńców. Od czasów pierwszej dynastii siedzibą cesarza było Zakazane Miasto. Cesarz był odizolowany od swoich poddanych i kraju, a władze sprawował poprzez rozbudowany system administracyjny i cesarskich urzędników.
Władza cesarza było usankcjonowana religijnie, a on sam nazywany był synem niebios.
Pierwsze zjednoczone cesarstwo dynastii Qin, upadło na skutek walk wewnętrznych cztery lata po śmierci pierwszego cesarza (210 r. p.n.e.). Następnie władze – tereny zjednoczone i zdobyte przez pierwszego cesarza, przejęła dynastia Han. Na kolejne następujące po sobie dynastię, przypadało nawet po kilkudziesięciu cesarzy. Tylko w jednym wypadku na tronie cesarskim zasiadała kobieta – regentka rządząca we własnym imieniu, Cesarzowa Wu Zentian (690 – 705 p.n.e.) z dynastii Zhou (od ok. 1045 do 256 r. p.n.e.). Dwukrotnie w historii państwo środka było ono rządzone przez obce dynastie. W latach 1279 - 1368, po podboju Chin przez Mongołów, założono dynastie Yuan. Następnie w Chinach panowała ostatnia dynastia chińska Ming 1368 – 1644, a po niej nastąpił okres władzy dynastii Qing (1644 - 1911) – władcy Mandżurscy.
Do najważniejszych towarów eksportowych Chin należały: papier, jedwab – dzięki któremu Chiny zasłynęły w całym starożytnym świecie, oraz porcelana, której technikę wyrobu opanowali w VI wieku. Do eksportu i importu towarów, chińczycy wykorzystywali powstały w II w. p.n.e. – Jedwabny Szlak. Prowadził z północnych Chin, przebiegał północnym obrzeżem Wyżyny Tybetańskiej do Pamiru, Indii i Syrii aż po Morze Śródziemne.
Najważniejszą doktryną filozoficzno – etyczną, która następnie została religią dominującą w Starożytnych Chinach, był Konfucjanizm. Twórcą tego systemu, był myśliciel żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e. - Konfucjusz. Doktryna konfucjańska zakładała, iż gwarantem szczęścia w społeczeństwie jest dobrowolne podporządkowanie się jednostki wobec hierarchii społecznej oraz rozumnej władzy cesarza, sprawowanej ku pożytkowi ogółu.