Pierwsze cywilizacje rozwinęły się na Bliskim Wschodzie, w dorzeczach rzek, które zapewniały w dużej mierze ich istnienie. Rzeki te wylewały nieregularnie i w sposób nieprzewidziany dla pierwszych ludzi, którzy zasiedlili tereny w dolnym biegu Eufratu – Mezopotamii. Były to pierwsze społeczności, zajmujące się głównie rolnictwem. Następnie, w położonej między dwoma wielkimi rzekami Tygrysem i Eufratem Mezopotamii, rozwinęła się władza państwowa, organizacja siły zbrojnej i pojawiły się pierwsze świątynie. Proces rozwojowy tego obszaru przyspieszył pod koniec IV tysiąclecia p.n.e., za sprawą pojawienia się ludu Sumerów.
Stworzyli oni wysoko rozwiniętą cywilizacje składającą się z wielu miast – państw, która wpłynęła zasadniczo na rozwój całego starożytnego wschodu. Wynaleźli między innymi: koło garncarskie, sieć irygacyjną oraz wprowadzili pług w rolnictwie. Mezopotamia także zawdzięcza Sumerom pismo klinowe. Pomimo wysokiego zaawansowania technicznego, dochodziło do częstych walk między miastami sumeryjskimi, które osłabiały pozycje Sumerów, na rzecz innego ludu – Semitów (nazwa wywodzi się od ich głównego ośrodka – Akkadami). Wzrost znaczenia Semitów oraz nowo powstałych ośrodków, zapoczątkował walki pomiędzy wszystkim społecznościami. Ostatecznie zwycięzcą został król Babilonu – Hammurabi.
Jako pierwszy scentralizował nie tylko ośrodek władzy, ale również religie i prawo - kodeks Hamurabiego oraz stworzył jednolity obszar gospodarczy. Pomimo wielkiej władzy jaką zdobył Hammurabi, z biegiem czasu część podporządkowanych terenów zaczęła się usamodzielniać. Na początku była to Asyria, a następnie południowa Babilonia. Dodatkowo, państwo króla Babilonu było narażone na ciągle najazdy obcych ludów. Wyprawa, którą podjął król państwa Hetytów, ostatecznie zniszczyła państwo Babilonu. Niedługo po tym wydarzeniu, obszar władzy Hammurabiego przeszedł pod panowanie plemienia Kasytów.