Wiszące ogrody Semiramidy to jeden z siedmiu cudów świata starożytnego. Zbudowano je na polecenie króla Babilonii Nabuchodonozora II 604-562 r.p.n.e.), który ofiarował je swojej żonie o imieniu Amytis. Tęskniła ona za bujną zielenią obecną w jej ojczyźnie – Medii (tereny współczesnego Iranu). Nie wiadomo dlaczego nazwano je imieniem asyryjskiej królowej Semiramidy, która żyła dwa wieki wcześniej. Słynne ogrody zostały zniszczone podczas trzęsienia ziemi w I wieku p.n.e. Są znane z opisów Herodota, Strabona i Diodora Sycylijskiego. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie wielkiego pałacu Nabuchodonozora i jego tarasów.
Wygląd
Ogrody składały się prawdopodobnie z siedmiu osobnych tarasów. Każdy miał wymiary ok. 5 metrów na 1,5 metra, co w sumie dawało około 40 metrów kwadratowych powierzchni. Ich zewnętrzne krawędzie były porośnięte pnączami, które opadały na niższe tarasy tworząc złudzenie zielonej, stromej góry. Całość wyglądała na unoszącą się w powietrzu, stąd nazwa wiszące ogrody. Zieleń była idealnym miejscem do życia dla wielu gatunków zwierząt.
Za utrzymanie ogród odpowiedzialni byli niewolnicy. Do nawadniania ziemi służyła woda z rzeki Eufrat, która była dostarczana do ogrodów za pomocą specjalnie zbudowanych kanałów i drenów.