Według Biblii historia państwa Izrael rozpoczyna się, gdy Bóg Jahwe zawarł przymierze z Abrahamem. Następnie Abrahamowi urodził się syn Izaak, który miał syna Jakuba, a temu Bóg zmienił imię na Izrael. Biblia podaje, że Abraham miał dotrzeć tam z Mezopotamii (miasta Ur), a następnie wraz z resztą potomków Hebrajczyków, przeniósł się do Egiptu. W starożytnym Egipcie hebrajczycy byli wykorzystywani jako tania siła robocza, dlatego pod przywództwem Mojżesza opuścili Egipt około XIII/XII w. p.n.e. dotarli do Kanaan – „Ziemi Obiecanej”.
Dla niektórych dzieje historyczne i religijne Izraela to ta sama historia. Wiadomo na pewno, że Żydzi byli koczowniczymi plemionami, które faktycznie z Ur przez Palestynę, dotarli do Egiptu. Historia starożytnego Izraela rozpoczyna się w momencie, gdy na terenach Kanaanu położonych nad morzem śródziemnym, zaczęły osiedlać się koczownicze ludy Izraelitów, z czego cześć na pewno przywędrowała z Egiptu.
Po osiedleniu się w Ziemi Obiecanej, Żydzi podzielili się na 12 plemion, nie wykształcono żadnej władzy centralnej. W XI wieku p.n.e., tereny zajmowane przez Izraelitów stały się zagrożone przez najazd Filistynów, co spowodowało ponowne połączenie plemion i wybór pierwszego króla Saula.
Następcą Saula został Dawid (1000 - 965 r. p.n.e.), syn Jessego. Według Starego Testamentu, to właśnie on pokonał Goliata w nierównej walce, strzelając do niego z procy. Dawid był władcą starożytnego Izraela przez 33 lata. W tym czasie zjednoczył wszystkie plemiona, założył nową stolice w Jerozolimie. Jego następcą został jego syn Salomon (965 - 932 r. p.n.e.), który – według tradycji biblijnej, słynął z wielkiej mądrości. Do dziś funkcjonuje zwrot „mądry jak Salomon”. Zasłynął również jako wielki budowniczy, jego dziełem była Świątynia Jerozolimska.
Po śmierci Salomona państwo izraelitów rozpadło się na dwa obszary - Judę na południu, ze stolicą w Jerozolimie oraz Izrael na północy ze stolicą w Samarii. W roku 587 r. p.n.e. Królestwo Judy zostało podbite przez Nabuchodonozora (babiloński król) – rozpoczyna się tzw. okres „Niewoli Babilońskiej”, który trwa aż do 538 r. p.n.e., kiedy kontrolę nad Palestyną przejęli Persowie.
Starożytny Izrael – Położenie geograficzne
Kanaan był krajem nizinnym, znajdował się na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego - tereny późniejszej Palestyny i Syrii. Palestyna zasiedlona przez Hebrajczyków, posiadała długą linię brzegową z pasmami nizin. We wschodniej części Palestyny, znajdują się góry oraz stepowy płaskowyż. Ze względu na swoje położenie geograficzne – między Egiptem, a państwami ludów bliskowschodnich, Palestyna w starożytności była narażona na ciągłe najazdy.
Starożytny Izrael – Religia
Religia monoteistyczna Żydów - Judaizm, była ściśle związana z ich dziejami. Ukształtowała się ok. II tyś. p.n.e.. Z ksiąg najważniejszą dla hebrajczyków jest Biblia (Stary Testament), która oprócz historii zawiera prawo, tradycje oraz informacje dotyczące Boga. Obok Świętej Księgi, drugim najważniejszym dokumentem jest Talmud – spis praw i przypisów religijnych. Ważnym elementem judaizmu byli prorocy (wybrani przez Boga), którzy mieli wskazywać słuszną drogę życia narodowi wybranemu.