Rodowód Izraelitów związany jest z osobami Abrahama, jego syna Izaaka i Jakuba (zwanego Izraelem). Ten ostatni był ojcem dwunastu synów – przodków dwunastu plemion izraelskich. Według biblii, Abraham wraz z resztą hebrajczyków, przywędrował ze starożytnego miasta Mezopotamii – Ur do Palestyny, a następnie udał się z nimi do Egiptu.
Starożytny Izrael – Niewola Egipska
W krótkim czasie, w starożytnym Egipcie mieszkało bardzo wielu Żydów. Z tego powodu faraon – obawiając się ich rosnących wpływów i liczebności, nałożył na nich ciężkie roboty, a nowonarodzonych chłopców żydowskich kazał wrzucać do wody. Jednym z ocalonych Izraelitów był Mojżesz, którego znalazła w koszyku w rzece, a następnie zaopiekowała się, córka faraona. To właśnie Mojżesz miał wyprowadzić naród żydowski z „domu niewoli”. W trakcie drogi do Ziemi obiecanej na górze Synaj, Mojżesz otrzymał od Boga dwie tablice kamienne z dziesięcioma przykazaniami.
Starożytny Izrael – Zjednoczenie plemion Izraelitów
Po przybyciu do Kanaan (Ziemi Obiecanej), izraelici podzieli się na 12 plemion. Pierwszym władcą, który zjednoczył wszystkie plemiona, był król Dawid. Według opowieści Dawid był pasterzem, który podczas jednej z walk jakie toczyli Żydzi, stanął naprzeciw większemu i lepiej uzbrojonemu od siebie przeciwnikowi – Goliatowi. Wykorzystując tylko torbę pasterską i kilka ostrych kamieni, Dawid, wykazując się wielkim sprytem pokonał olbrzyma. W konsekwencji Żydzi zwyciężyli, a następnie udało im się zdobyć Jerozolimę, którą uczynili swoją stolicą. Jest to jednak tylko opowieść, Dawid naprawdę był synem Jessego oraz następcą Saula – pierwszego króla żydowskiego. Prawdą natomiast jest, że zjednoczył wszystkie plemiona i ustanowił stolicę w Jerozolimie. Stworzył silne i rozwinięte państwo, które przetrwało aż do roku 587 p.n.e., kiedy nastąpił podbój władcy babilońskiego Nabuchodonozora.
Starożytny Izrael – Niewola Babilońska
Po podboju króla Babilońskiego, następuję tzw. okres Niewoli Babilońskiej – od 586 do 538 roku p.n.e. Samo określenie tego czasu jest nieadekwatne do rzeczywistej sytuacji Żydów. Sprawowali oni często wysokie urzędy, a przy samych deportacjach nie byli traktowani jak zwykli niewolnicy. Pierwsza deportacja Żydów datowana jest na 598 – 597 r. p.n.e., po zdobyciu Jerozolimy przez Nabuchodonozora. Zrabowano wówczas skarbiec świątynny, a jednym z wysiedlonych osób do Babilonu, był król żydowski Jakina (Jechoniasza). Druga deportacja była już zakrojona na szerszą skalę. Była skutkiem buntu jaki wszczęli izraelici w 588 r. p.n.e.. Wojska Babilońskie oblegały Jerozolimę w latach 587 - 586 p.n.e., po jej zdobyciu miasto zostało tym razem zniszczone. Niewole Babilońską zakończyło ostatecznie zwycięstwo Persów nad Babilonią (539/538 roku p.n.e.).