Dawid był synem Jessego. Jego imię oznacza „ukochany przez Jahwe”. Był królem Judy i Izraela, panował w latach 1010-970 przed Chr. Dawidowi przypisuje się autorstwo 73 psalmów. Po śmierci Dawida panowanie objął jego syn, Salomon.
Z rodu Dawida wywodził się Jezus Chrystus, zgodnie z przepowiedniami proroków:
Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana - kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. (Jr 23,5)
Określenie „Odrośl” było używane jako tytuł mesjański w Starym Testamencie. Występuje również w Nowym Testamencie w Apokalipsie św. Jana (Ap 5,5) oraz:
Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, by wam zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów. Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna. (Ap 22,16)
Postać Dawida pojawia się po raz pierwszy w 1. Księdze Samuela, kiedy to Samuel, prorok i sędzia Izraelitów, został posłany do domu Jessego Betlejmity przez Boga. Jahwe powiedział Samuelowi, że wśród synów Jessego upatrzył sobie króla. Samuel spełnił polecenie Pana, udał się do Betlejem i tam prywatnie namaścił świętym olejem Dawida na króla. Później namaszczenie zostało już powtórzone oficjalnie przez Judejczyków (2 Sm 2,4). Ten obrzęd stał się zwyczajem wśród królów żydowskich, którzy zaczęli być nazywani mesjaszami („namaszczonymi”).
Dawid początkowo dołączył do dworu króla Saula i został jego giermkiem, zajmował się grą na cytrze, dzięki której odpędzał złego ducha nękającego władcę. Zaprzyjaźnił się z synem Saula, Jonatanem i poślubił córkę Saula, Mikal.
Jednym z najbardziej znanych epizodów z życia Dawida była jego walka z Goliatem. Dawid jako jedyny z armii Saula podjął wyzwanie rzucone przez potężnego Filistyna i zwyciężył pojedynek, strzelając z procy kamieniem. To wydarzenie miało wskazywać na wyższość łaski i powołania Bożego Dawida nad silnymi muskułami i ogromnym ciałem Goliata.
Saul był zazdrosny o zwycięstwo Dawida nad Goliatem oraz liczne wygrane walki z Filistynami. Doszło do konfliktu i Dawid musiał uciekać. Przez długi czas nie mógł osiąść w jednym miejscu, gdyż Saul i jego podwładni czyhali na życie Dawida, a donosiciele informowali, gdzie w danej chwili przebywa. Był m.in. w Nob, u Akiszy (króla Gat), w Adullam i Mispe, w Keili oraz na pustyni. Saul zaprzestał pościgu za Dawidem dopiero, kiedy Filistyni wdarli do kraju.
W 1 Księdze Samuela zostało opisane dziwne spotkanie Dawida i Saula w jaskini Engaddi. Dawid miał wówczas okazję zabić króla, ale nie uczynił tego, okazując Saulowi szacunek jako pomazańcowi Bożemu:
Dawid odezwał się do Saula: Dlaczego dajesz posłuch ludzkim plotkom, głoszącym, że Dawid szuka twej zguby? Dzisiaj na własne oczy mogłeś zobaczyć, że Pan wydał cię w jaskini w moje ręce. Namawiano mnie, abym cię zabił, a jednak oszczędziłem cię, mówiąc: Nie podniosę ręki na mego pana, bo jest pomazańcem Pańskim. (1 Sm 24, 10-11)
Pomimo zapewnień Saula, że nie będzie już ścigał Dawida, ten zdecydował się schronić w ziemi filistyńskiej i został sługą króla Akisza. Dawid chciał walczyć po jego stronie przeciwko Saulowi, ale książęta filistyńscy bali się zdrady Dawida, więc nie przyjęli takiej propozycji.
Wojska filistyńskie wyruszyły przeciwko armii Saula, który zginął w walce. Został zamordowany także jego syn Jonatan. Dawid mógł w tej sytuacji spokojnie objąć tron. Zostaje jednak wyłącznie królem Judy, gdyż inne pokolenia, które same siebie nazywały Izraelem, wybrały własnego króla – Iszbaala (syn Saula). Dawid założył własną stolicę w Chebron i królował stamtąd przez siedem lat. W tym czasie stoczył wiele bitew.
Przez pewien
