Dzieje Apostolskie to dzieło św. Łukasza, autora trzeciej Ewangelii kanonicznej. Powstało najprawdopodobniej w Rzymie przed 63 rokiem. Św. Łukasz był uczniem i towarzyszem św. Pawła, co można wnioskować z faktu, że używa momentami w opowiadaniu o podróżach Apostoła pierwszej osoby liczby mnogiej (my).
Dzieje Apostolskie rozpoczynają się prologiem, który zawiera opis Wniebowstąpienia Jezusa:
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. (Dz 1,9-10)
Następna część (rozdziały 1,12-5) zawierają informacje o dziejach Kościoła w Jerozolimie. Grono Dwunastu zostało uzupełnione o Macieja, który wszedł na miejsce Judasza, zdrajcy.
W Dniu Pięćdziesiątnicy, to jest dziewięć dni po Wniebowstąpieniu Jezusa i pięćdziesiątego dnia po Jego Zmartwychwstaniu, nastąpiło Zesłanie Ducha Świętego:
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia,
