2 List do Koryntian, autorstwa św. Pawła, został skierowany do wszystkich wiernych Kościoła korynckiego oraz do chrześcijan zamieszkujących sąsiednie gminy. Powstał pod koniec 57 r., czyli mniej więcej rok po 1 Liście do Koryntian.
List zawiera obronę urzędu apostolskiego; św. Paweł podkreśla godność apostolskiego powołania:
Jesteśmy bowiem miłą Bogu wonnością Chrystusa zarówno dla tych, którzy dostępują zbawienia, jak i dla tych, którzy idą na zatracenie. (2 Kor 2,15)
Św. Paweł zaznacza, że cała nauka, która jest głoszona przez apostołów, pochodzi od Boga. Co więcej, posługę apostolską stawia ponad posługiwanie Mojżesza (2 Kor 3,9).
Św. Paweł podkreśla, że Apostołowie nie fałszują słowa Bożego i przekazują ludziom tylko prawdę. Z ich życiem związane są jednak pewne udręki – w liście jest mowa o cierpieniach i prześladowaniach, a także wydawaniu apostołów na śmierć. Równocześnie dzięki ich cielesnej śmierci wierni zyskują życie Boże:
Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was – życie. (2 Kor 4,12)
Apostoł przypomina, że wszelkie utrapienia głosicieli Ewangelii będą nagrodzone chwałą i nie należy wątpić w sens swojej misji:
Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie. (2 Kor 5,1)
Św. Paweł przestrzegał Koryntian przed nawiązywaniem relacji z poganami (2 Kor 6,14-18) i apelował o otwarcie się mieszkańców Koryntu na apostołów:
Otwórzcie się dla nas! Nikogośmy nie skrzywdzili, nikogo nie uwiedli, nikogo nie oszukali! (2 Kor 7,2)
W Liście św. Paweł porusza także zagadnienie paruzji i mówi o rzeczach ostatecznych (2 Kor 5,1-10). Ważnym fragmentem listu jest również apel do mieszkańców Koryntu o jałmużnę dla Jerozolimy, w której panował głód. Św. Paweł podkreśla, jak ważne jest dzielenie się z innymi:
Ci, którzy oddają się tej posłudze, wielbią Boga za to, żeście posłuszni w wyznawaniu Ewangelii Chrystusa, a w prostocie stanowicie jedno z nimi i ze wszystkimi. (2 Kor 9,13)
Apostoł nakłania również do pojednania z bliźnimi – pokutującym należy wybaczyć i przyjąć ich ponownie do wspólnoty (2 Kor 2, 6-11).
2 List do Koryntian kończy się osobistą obroną Apostoła. Podkreśla w niej, że nie kierują nim próżne ambicje (2 Kor 10,12-18), a troska o wiernych (2 Kor 11). Św. Paweł przywołuje obraz Oblubieńca i Oblubienicy, mówiąc o relacjach między Chrystusem, a Kościołem korynckim, a siebie samego stawia na pozycji (podobnej do) drużby. Apostoł zapewnia także, że celem jego posługi jest zbawienie mieszkańców Koryntu i zapowiada swoją wizytę w mieście.
Prawdopodobnie ta apologia apostolstwa była odpowiedzią na zarzuty czynione Pawłowi, które dla nas dzisiaj pozostają nieznane.