List do Tytusa jest zaliczany do tzw. listów pasterskich (razem z listami do św. Tymoteusza) i jego autorstwo przypisuje się św. Pawłowi. Powstał najprawdopodobniej zimą 65/66 r.
Adresat, Tytus, jest znany wyłącznie z listów św. Pawła. Był on chrześcijaninem nawróconym z pogaństwa. Towarzyszył Apostołowi na tzw. Soborze Jerozolimskim. Pomagał mu również w jego działalności: był jego współpracownikiem w Efezie oraz posłem św. Pawła do Koryntu. Zajmował się także gminą chrześcijańską założoną przez Apostoła na Krecie. To właśnie tej gminy dotyczą wskazówki zawarte w Liście do Tytusa.
Św. Paweł instruuje Tytusa, by ustalił prezbiterów w każdym mieście. Przedstawia także jakie wymagania powinni oni spełniać (Tt 1, 5-9). Przestrzega Tytusa przed siejącymi niepokój zwodzicielami, zwłaszcza pochodzenia żydowskiego. W rozdziale 2. Apostoł przedstawia wskazania dla różnych stanów, tzw. „zdrową naukę”, którą Tytus powinien głosić w swoim Kościele.
Podobnie jak w innych listach, św. Paweł przedkłada łaskę Boga nad dobre uczynki (Tt 3, 4-5). List kończy się wezwaniem Tytusa do Nikopolis i pozdrowieniami.