Pochodzenie nazwy
Słowo „testament” wywodzi się z języka greckiego i oznacza przymierze. Nowy Testament tłumaczy się zatem jako „nowe przymierze”, które Bóg zawarł z człowiekiem. Przymiotnik „nowy” wskazuje, że przekaz zawarty w tym tekście sakralnym różni się od wcześniejszej umowy zawartej przez naród żydowski z Jahwe (Stary Testament). Cezurą oddzielającą od siebie oba zakony są narodziny Jezusa Chrystusa, który wypełnia daną przez Boga obietnicę.
Autorstwo
Nowy Testament posiada kilku autorów. Jeżeli chodzi o Ewangelie, mamy do czynienia z czterema twórcami: Markiem, Mateuszem, Łukaszem i Janem. Z kolei „Dzieje Apostolskie” tradycyjnie przypisuje się świętemu Łukaszowi, ponieważ charakteryzują się stylistyką zbliżoną do trzeciej Ewangelii. Listy apostolskie napisali św. Paweł, św. Jakub, św. Piotr, św. Juda oraz św. Jan. Natomiast autorem „Apokalipsy” jest św. Jan.
Okoliczności powstania
Jak zaznacza Wilfrid J. Harrington, Ewangelia świętego Marka to najwcześniejsza wersja „dobrej nowiny”. Przeznaczono ją dla chrześcijan, którzy nie byli z pochodzenia Żydami, prawdopodobnie powstała w Rzymie około 70 r. n. e. na podstawie przekazu św. Piotra, którego Marek był uczniem. Ewangelia świętego Mateusza została napisana nieco później, między 80 a 90 r. n. e. Autor był jednym z dwunastu uczniów Chrystusa, a swój przekaz przeznaczył przede wszystkim dla greckojęzycznych Żydów. Około roku 80 powstała również Ewangelia świętego Łukasza i „Dzieje Apostolskie”, które są jej kontynuacją. Autorstwo czwartej Ewangelii przypisuje się świętemu Janowi, jednemu z apostołów Jezusa. Ostateczna redakcja tekstu powstała w Efezie między 90 a 100 r. n. e. Jednak wiele wskazuje na to, że Jan przekazał swoją wersję w formie ustnej, zaś anonimowa osoba spisała tekst już po jego śmierci.
Jeżeli chodzi o listy, te, których autorem był święty Paweł, pierwotnie miały charakter listu sensu stricte, natomiast pozostałe listy mają jedynie formalne cechy listu, natomiast ich głównym zamierzeniem był teologiczny wykład przeznaczony dla uniwersalnego odbiorcy (tak zwana epistoła). „Apokalipsa” zaś według tradycji została napisana przez świętego Jana na wyspie Patmos, gdzie apostoł doznał objawienia. Miało to miejsce w I w. n. e. za czasów Nerona.
Język
Nowy Testament został napisany w języku greckim. Oryginalny tekst zawiera również elementy aramejskie, jednak są one traktowane jako obce, o czym świadczy zamieszczanie przez autorów tłumaczenia poszczególnych słów.
Zakres tematyczny
W Nowym Testamencie, podobnie jak w Starym, wyróżnia się kilka grup tematycznych. Księgi historyczne, czyli Ewangelie skupiają się na historii życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, z kolei „Dzieje Apostolskie” pokazują dalsze losy uczniów Chrystusa i szerzenie się jego nauki. Księgi dydaktyczne, a więc Listy Apostolskie traktują o zasadach wiary i zawierają wskazówki postępowania zgodnego z moralnością chrześcijańską. Tematem ksiąg profetycznych, czyli „Apokalipsy” jest zaś objawienie na temat końca dziejów.