Źródłosłów
Słowo „ewangelia” ma źródłosłów grecki – euangelion. W języku angielskim funkcjonuje określenie gospel od staroangielskiego good spell, czyli „dobra nowina”. Jak zaznacza Wilfrid J. Harrington, w najwcześniejszym okresie chrześcijaństwa słowo „ewangelia” odnosiło się do ustnego głoszenia dobrej nowiny o zbawieniu ludzkości, którego dokonał Jezus Chrystus, dopiero w II w. n. e. utrwaliła się tradycja, zgodnie z którą „ewangelia” to pisemny przekaz o nauce Jezusa Chrystusa, a także jego życiu, śmierci i zmartwychwstaniu.
Geneza
Chrześcijaństwo uznaje cztery ewangelie autorstwa świętego Marka, Mateusza, Łukasza i Jana, które stanowią centralną część Nowego Testamentu. Pierwsze trzy ewangelie nazywa się ewangeliami „synoptycznymi”, od gr. synopsis („jednoczesne spojrzenie”), ponieważ wykazują dużą zbieżność w zakresie motywów i wątków z życia i nauki Chrystusa. Z kolei czwarta ewangelia wyraźnie odróżnia się od pozostałych i prawdopodobnie w dużej mierze powstawała niezależnie od nich.
Ewangelia a biografia
Podstawowym sensem ewangelii jest znaczenie teologiczne, dlatego pomimo informacji historycznych, które się w nich pojawiają, nie można traktować tekstów ewangelicznych ani jako źródła ściśle historycznego, ani jako biografii Jezusa.
Apokryfy
Kościół uznał cztery ewangelie: Marka, Mateusza, Łukasza i Jana za teksty kanoniczne, natomiast oprócz nich istnieją jeszcze inne starochrześcijańskie opowieści o Chrystusie, których nadprzyrodzony charakter i autentyczność zostały wykluczone. Są to tak zwane apokryfy, np. Ewangelia Tomasza, Ewangelia Judasza Iskarioty czy „Historia dzieciństwa Jezusa”.