Interpretacja
„Hymn o miłości” (1 Kor 13, 1 – 13) to fragment „Listu do Koryntian” autorstwa św. Pawła z Tarsu. „Hymn…” jest uważany za jeden z najpiękniejszych fragmentów Nowego Testamentu, porównywalny pod względem tematyki ze starotestamentową „Pieśnią nad Pieśniami”. W krótkim, lirycznym fragmencie autor wymienia cechy miłości jako wartości najwyższej, stawianej ponad innymi cnotami, umiejętnościami i zaletami. W przeciwieństwie do „Pieśni…” św. Paweł podejmuje się charakterystyki miłości duchowej (łac. Caritas), przeciwstawiając ją m.in. egoizmowi, pysze i ludzkim słabościom.
Najbardziej znanym fragmentem hymnu są jego pierwsze wersy:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
W kolejnych autor przedstawia hierarchię wartości uznawanych przez człowieka za szczególnie pożądane: dar prorokowania, poznanie tajemnic świata, wiedza, silna wiara. Miłość przewyższa każdą z nich, ponadto – według autora – brak miłości przy jednoczesnym posiadaniu każdej z poprzednich zalet niweluje całkowicie wartość człowieka. Miłości nie zastąpi też jałmużna ani najbardziej drastyczne umartwienie.
W kolejnych wersach autor wylicza cechy prawdziwej miłości (cierpliwość, łaskawość, wiara, wytrzymałość, trwałość), wskazując też sytuacje (lub zachowania) zupełnie obce temu uczuciu (zazdrość, pycha, gniew, nieczystość).
W ostatnim zdaniu padają nazwy tzw. trzech cnót teologalnych (czyli podarowanych człowiekowi przez Boga): wiary, nadziei i miłości. Św. Paweł jednoznacznie podkreśla pierwszeństwo tej ostatniej:
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.
Analiza
Utwór ma formę liryczną (jest wyraźnie wydzielonym fragmentem „Pierwszego listu do Koryntian”). Jego budowa jest nieregularna (różna ilość sylab w wersach, brak podziału na strofy, brak rymów). Większość tekstu jest zbudowana z wyliczeń kolejnych cech miłości (i zaprzeczeń – wyliczeń wartości, które z prawdziwą miłością nie mają nic wspólnego). Najważniejsze środki stylistyczne to: wyliczenia, powtórzenia, porównania („stałbym się jak miedź brzęcząca”).