Geneza
„Sonety krymskie” stanowią jedną z części zbioru wydanego w 1826 r. pod ogólnym tytułem „Sonety”, w którym znalazły się również tzw. sonety odeskie. Jest to cykl utworów, które Mickiewicz napisał pod wpływem wrażeń z podróży.
Poeta został skazany po wykryciu organizacji filomackich na zesłanie do Rosji w 1824 r. Był wówczas w Odessie i w Moskwie, a latem 1825 r. odbył wycieczkę na Krym. Kontakt z egzotycznym światem Wschodu, zachwyt nad pejzażem, ale również kulturą i historią tego rejonu ogromnie zainspirowały Mickiewicza.
Najważniejsze motywy „Sonetów krymskich”
Samotność – motyw charakterystyczny dla postawy bohatera lirycznego sonetów (np. „Stepy Akermańskie”, „Burza”)
Wędrówka – główna aktywność podmiotu lirycznego to wędrówka, motyw występuje w całym cyklu
Pielgrzym – spojrzenie na wędrówkę z perspektywy duchowej (np. „Pielgrzym, „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale”)
Natura – wszystkie sonety mają charakter opisu pejzażu i zjawisk natury, szczególnie zaś „Bakczysaraj”, „Bakczysaraj w nocy”, „Ałuszta w dzień”, „Ałuszta w nocy”)
Pamięć – podmiot liryczny jest udręczony „hydrą pamiątek” (np. „Cisza morska”, „Grób Potockiej”, „Bajdary”)
Przemijanie (ruiny) – doświadczanie przemijania czasu przez pryzmat rozkładu dzieł kultury (np. „Bakczysaraj”)
Motywy orientalne – opisy egzotycznych pejzaży, obyczajów, kultury, orientalne słownictwo